Op woensdag 7 december 2016, was het 75 jaar geleden dat de Japanners een kolossale verassingsaanval vanuit de lucht uitvoerden op de Amerikaanse militaire basis, Pearl Harbor op Hawaii. En afgelopen woensdag werd die herdacht. http://www.telegraaf.nl/buitenland/27178961__VS_herdenken_aanval_Pearl_Harbor__.html Op deze wijze raakten de Verenigde Staten o.l.v. haar president, Franklin Delano Roosevelt (FDR) betrokken bij de Tweede Wereldoorlog. Het officiële verhaal is, dat Japan de aanval uitvoerde uit louter machtswellust en uitbreiding van haar gebied. En Roosevelt verklaarde vlak na de aanval dat de dag waarop die plaatsgevonden had (7 december 1941) dat die als “een dag der schande” de geschiedenis in zou gaan. En niemand van de Amerikaanse regering, inclusief Roosevelt zelf, was van tevoren op de hoogte van de plannen van Japan om deze aanval uit te voeren. En voordat die plaats zou vinden, was een aanzienlijk deel van de Amerikaanse bevolking nog terughoudend tegenover een conflict waar Amerika geen belang bij had. Maar nadat bekend was geworden dat Japan Pearl Harbor had aangevallen, sloeg de stemming om; het grootste deel van het Amerikaanse volk steunde de wens van Roosevelt om het Aziatische land een flinke afstraffing te geven. een van degenen die op woensdag een bezoek aan Pearl Harbor hadden gebracht om er het incident waardoor de Verenigde Staten met Japan in WW II verwikkeld raakte, was de nu 96-jarige oorlogsveteraan, Lauren Bruner; tijdens de aanval op Pearl Harbor was hij 21 jaar; hij was een van de bemanningsleden van de USS Arizona, een van de vele schepen die er te Pearl Harbor door de Japanners werd aangevallen en tot zinken werd gebracht. En rond de tijd dat hij zich gereed maakte voor kerkbezoek, klonken de alarmsirenes. Hier doet hij zijn verhaal: http://www.japantimes.co.jp/news/2016/12/06/national/history/uss-arizona-survivor-heads-pearl-harbor-75-years-later/#.WEqUBvnhDIU
Voorkennis van de Japanse Aanval.
Maar was het eigenlijk wel waar dat de Japanse aanval voor zowel de Amerikaanse overheid als Roosevelt een complete verassing was? Het blijkt achteraf zo te zijn, dat Roosevelt een van degenen was, die eigenlijk al van tevoren op de hoogte was van wat Japan van plan was te gaan doen. Sterker nog, om Japan te provoceren het eerste schot te lossen, annuleerde de Verenigde Staten o.a. een handelsverdrag wat het met Japan had gesloten in 1911 schijnbaar zonder enige reden. En nu gaan we even iets verder terug in de geschiedenis.
Franklin Delano Roosevelt (FDR), van de Verenigde Staten tijdens WW II.
De snelle groei van de Japanse Economie.
Aan het einde van de 19e eeuw, maakte Japan een economische bloei mee; het land was eveneens bezig, snel te industrialiseren. Daar het zelf echter niet de beschikking had over ruwe materialen zoals kolen.ijzererts, staal, bauxiet, tin, koper etc. was het afhankelijk van de import van deze materialen. Het grootste deel hiervan was afkomstig uit de Verenigde Staten en de Europese kolonieën. Zou Japan op de een of andere wijze de toegang tot deze materialen worden ontzegd, dan zou haar economie al snel tot stilstand komen. Tezelfdertijd was Japan bezig met de bouw van een militair-industrieel complex om daarmee haar leger en marine te versterken. Dit alles was geen geheim voor Roosevelt en de Amerikaanse overheid, dus hadden hij en enkele anderen een plan bedacht; het beoogde doel van Roosevelt was om de Verenigde Staten via een achterdeur in een oorlog met Duitsland te krijgen. En die “achterdeur” zou Japan zijn. Zou hij zijn ware intenties openlijk hebben aangekondigd, dan zou hij de meerderheid van het Amerikaanse volk tegen zich hebben gekregen; dat was nl. helemaal niet warm te krijgen voor een conflict waar Amerika eigenlijk niets mee van doen had. Om die reden moest er dan ook een pretext (excuus, smoes) worden bedacht om de Amerikaanse bevolking mee te krijgen met wat Roosevelt wilde. En een deel van het plan wat hij intussen bedisseld had, was het plotseling annuleren van bestaande handelsverdragen tussen beide landen.
Op Zoek naar Elders.
Aangezien Japan na de annulering van de handelsvedrdragen verder niet meer zou kunnen beschikken over de voor haar zo broodnodige materialen, werd zij op deze wijze gedwongen, die elders te gaan zoeken. En daarom viel het later het een na het andere land in de Pacific binnen (waaronder het toenmalige Nederlands-Indië (thans Indonesië.) Dit zou pas gebeuren na de aanval op Pearl Harbor. Op 16 oktobet 1940 begon Roosevelt met een embargo op ruwe materialen naar landen, behalve Groot-Brittanië en de landen van het Westelijk halfrond. Een van die landen die onder het embargo vielen, was Japan. En op 26 juli 1941 liet hij alle Japanse tegoeden in de Verenigde Staten bevriezen. Later volgden Groot-Brittanië en ook Nederland die hetzelfde in eigen land deden.
Provocaties Richting Duitsland.
Maar al enige tijd daarvoor was Roosevelt bezig geweest, Duitsland tot een oorlog te provoceren. Om Duitsland zover te krijgen dat het het eerste schot op Amerika af zou vuren, had Roosevelt opdracht gegeven tot aanvallen op Duitse schepen door Amerikaanse. Het was nl. geen geheim dat Duitsland naast Italië ook een bondgenootschapsverdrag met Japan was aangegaan en dit hield in dat mocht een van deze drie landen worden aangevallen, de aanvaller automatisch in oorlog zou zijn met alle drie. Hitler echter, trapte hier niet in; hij gaf de Duitse marine opdracht niet te reageren op de provocaties. En om die reden provoceerde Roosevelt Japan door haar de nodige materialen te onthouden; Japan sloeg uiteindelijk terug, en voilá, Roosevelt had eindelijk “zijn” oorlog met Duitsland! Het is niet te bewijzen of met zekerheid vast te stellen, maar als de Verenigde Staten hun handelsverdragen met Japan niet plots hadden geannuleerd, en Groot-Brttanië en Nederland hun aandeel hierbij niet hadden geleverd, dan zou de daaropvolgende periode in de Pacific er misshien ánders hebben uitgezien. In 1944 verklaarde de Britse minister van Productie, Oliver Lyttleton, het volgende:
“Japan werd geprovoceerd, Amerika te Pearl Harbor aan te vallen. Het is een verdraaiing van de geschiedenis te zeggen dat Amerika in de oorlog gedwongen werd.” http://www.thenewamerican.com/culture/history/item/4740-pearl-harbor-was-surprised-fdr-was-not
De Isolationisten.
In het Amerika van voor WW II, was er ook een grote groep mensen die vonden dat de Verenigde Staten buiten elk buitenlands conflict behoorde te blijven. Deze groep, ook wel de Isolationisten genaamd, gaf herhaaldelijk blijk van hun wens, Amerika buiten elk conflict te houden waarbij de Amerikaanse belangen niet op het spel stonden. En dit was volgens hen ook van toepassing op het (toen nog Europese) conflict tussen Nazi-Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittanië. De Isationalisten (de naam maakt al duidelijk dat Amerika “geïsoleerd” moest blijven van elk buitenlands conflict), hadden zich verenigd in het America First Committee. Om problemen met dit comité en de meederheid van het Amerikaanse volk wat tegen Amerikaanse bemoeienis met elk conflict wat het niet aanging was, te vermijden, moest er een oplossing worden gevonden, hoe ook die door FDR ten gunste voor een oorlog met Japan over de streep kon worden gehaald. En die oplossing werd uiteindelijk ook gevonden: Het zou de Amerikaanse militaire basisi te Hawaii zijn, die als “lokaas” voor de Japanners als eerste aanvalsdoelwit moest dienen. Vervolgens zouden de Amerikaanse media de Japanse aanval aan het grote publiek presenteren als een sluikse en ongeprovoceerde aanval door een imperialistisch land wat er slechts op uit was, haar gebied uit louter machtswellust uit te breiden. En dit gebeurde dan ook; en vlak na de aanval, gaf Roosevelt zijn nu bekende “Day of Infamy”-speech. Maar naar buiten toe, vertelde FDR het Amerikaanse volk herhaaldelijk dat “hun jongens” er nooit op zouden uitgezonden deel te nemen aan welk buitenlands conflict dan ook! Hier hebben we dan het bekende principe van “je vertelt openlijk het een terwijl je aan de andere kant het andere (in het verborgene) doet”!
Andere Methoden voor Provocaties tot Oorlog.
Roosevelt had zich ook van andere methoden verzekerd om Japan tot een oorlog met Amerika te provoceren; zo werd het Japan de toegang tot het destijds neutrale Panama Canal voor haar scheepvaart ontzegd. Tevens liet hij Amerikaans kruisers binnen de Japanse territoriale wateren toe. En op 26 november 1941 liet Roosevelt een ultimatum aan Japan afleveren waarin het Aziatische land te verstaan werd gegeven, haar troepen uit China en Indo-China terug te trekken; dit was een voorvereiste, wilde het embargo tegen Japan worden opgeheven. Op de dag voor dit ultimatum aan Japan zou worden afgegeven, beschreef de Amerikaanse secretaris van Oorlog, Henry Stimson, in zijn dagboek een ontmoeting met Roosevelt die daarvoor had plaatsgevonden; hij schreef o.a. over “Hoe we hen” Japan) “in de positie konden manouevreren waarbij zij het eerste schot af zou vuren.” Daarnaast waren zowel Groot-Brittaniën en de Verenigde Staten erin geslaagd, de geheime Japanse communicatiecodes te ontcijferen en op deze wijze wísten dat er een aanval door Japan gepland was. Japan gaf op haar beurt ook declaraties aan Duitsland en Italië uit waarin het deze landen te kennnen werd gegeven, aan de verplichtingen van het vriendschapsverdrag wat deze landen tevoren waren overeengekomen, te voldoen. En vlak nadat bekend was geworden dat Japan Pearl Harbor had aangevallen, beschreef Henry Stimson deze catastrofe in zijn dagboek niet als een ramp; het overheersende gevoel wat er bij Stimson leefde, was eerder een gevoel van opluchting! Zo schreef hij dat toen hij voor het eerst over de aanval op de hoogte was gesteld, hij zich opgelucht voelde daar er nu een crisis was ontstaan waardoor het Amerikaanse volk nu door zou worden verenigd. Verder schreef hij dat dit gevoel ondanks het nieuws over de zich daarna ontwikkelende catastrofes (de vernietiging van het grootste deel van de Pacific Fleet en de dood van 2.402 Amerikaanse mariniers) hem bleef overheersen. Dit was de houding van Roosevelt en Stimson tegenover “onze jongens” terwijl de nabestaansen van de omgekomen mariniers in rouw en verdriet werden ondergedompeld. En naar buiten toe, “rouwde” Roosevelt met hen mee door evenals vele andere Amerikaanse ambtenaren openlijk een zwarte rouwband ter herdenking aan de slachtoffers van Pearl Harbor te dragen.
Henry L. Stimson, minister van Oorlog.
De Oorlogsverklaring van de Japanse Keizer, Hirohito.
Het was pas na het tragische door Roosevelt geprovoceerde incident dat de Japanse keizer, Hirohito, zijn oorlogsverklarin aan de Verenigde Staten afgaf. Hierbij merkte hij o.a de volgende zaken op; hij zei dat het altijd het “vooruitziende beleid” van Japan was geweest, vriendschappelijke betrekkingen met de overige naties te cultiveren. En dit was altijd al het overheersende doel van het Japanse buitenlands beleid geweest. Hoewel het nooit de wens van Japan was geweest, was het uiteindelijk onvermijdelijk dat Japan ertoe werd gebracht, de degens met Groot-Brittanië en de Verenigde Staten te kruisen. Verder maakte Hirohito duidelijk dat de Chunking-regering in China werd gesteund door beide grootmachten die de overheersing van de Oriënt voor ogen hadden. Om die reden waren de problemen die er al waren, verergerd. Daar deze beide landen met andere landen (zoals Nederland) flink aan de verslechterin g van de omstandigheden in de Oriënt hadden bijgedragen en elk middel tot vreedzame handel met Japan hadden gesaboteerd en zich militair hadden voorbereid op een mogelijk conflict met Japan, was Japan gedwongen zich eveneens militair voor te bereiden deze uitdaging het hoofd te bieden. Door de verslechtering van de economische betrekkingen tussen Japan en deze landen, werd het Aziatische keizerrijk in haar bestaan bedreigd. Bovendien zei Hirohito dat de Japanse regering met het grootste geduld had getracht, deze situatie op een voor alle partijen bevredigende en vreedzame wijze op te lossen. Maar Japan’s tegenstanders hadden elke mogelijke overeenkomst om de zaak vredig te beslechten doelbewust vertraagd en de economische en politieke druk op Japan juist geïntensifeerd. Dit met het doel opdat Japan zich aan haar tegenstanders zou onderwerpen. Om het eens kort samen te vatten, Hirohito maakte duidelijk dat Groot-Brittanië, de Verenigde Saten en andere landen (zoals Nederland) uit waren op de destabilisatie van Oost-Azië en het bestaan van Japan als natie bedreigden.
De Japanse admiraal, Yamamoto & voorkennis over de aanval op Pearl Harbor.
Pearl Harbor: De Reactie Van Hitler.
Maar ook Hitler liet zich niet onbetuigd nadat de aanval op Pearl Harbor eenmaal wereldnieuws was geworden; op 11 december 1941 hield hij voor de Duitse Reichstag een speech waarin hij o.a meedeelde dat Roosevelt vanaf november 1938 bewust met het beleid was begonnen, elke mogelijkheid tot een Europees vredesverdrag te saboteren. Zo werden al die landen die een vredig beleid met Duitsland nastreefden, door hem bedreigd met economische sancties, het blokkeren van het krediet en de intrekking van leningen aan deze landen. En dit terwijl Roosevelt in het openbaar beweerde slechts geïnteresseerd te zijn in vrede. En uiteindelijk had ook de Japanse regering er genoeg van, nog langer te onderhandelen met “deze misleider” terwijl het al die jaren op een vernederende wijze door hem was behandeld. Deze man, zo zei Hitler, zet eerst aan tot oorlog, en liegt dan over de ware oorzaak hiervan door ongefundeerde beschuldigingen te doen. Hij wikkelt zich op weerzinwekkende wijze in een mantel van christelijke huichelarij terwijl hij de mensheid tegelijkertijd gestadig maar zeker tot een oorlog leidt. Daarna liet Hitler zich meer specifiek uit; zo zei hij de macht achter Roosevelt te kennen en verwees hiermee naar de “internationale Jood” die meende dat het uur eindelijk was aangebroken, Duitsland hetzelfde lot op te dringen als dat wat hij daarvoor aan Rusland had opgedrongen: de stichting van een Bolsjewistisch-Joods regime in dit enorme imperium. En de gruwelen die het Joods-Bolsjewistische regime er al had gepleegd, waren geenszins verborgen gebleven voor hem, de Duitse regering en het Duitse volk. Hij zei ook dat miljoenen Duitse soldaten al hadden ervaren hoe vreselijk de situatie nu in Rusland was. Maar misschien begreep Roosevelt dit alles niet en zou dit inderdaad het geval zijn, dan sprak hier zijn eigen intellectuele bekrompenheid uit, aldus Hitler. Maar ook als Duitsland geen vredesverdrag met Japan zou hebben gesloten, dan waren “de Joden met hun Franklin Roosevelt” er nochtans op uit, de ene na de andere staat te vernietigen, zo betoogde Hitler verder. Het Duitsland in Hitler’s dagen had niets gemeen met dat van het verleden; waren de tegenstanders van het “democratische Duitsland” er in geslaagd dit land in het verleden aan de rand van de verhongering te brengen, vandaag de dag trachtten zij het Nationaal-Socialistische Duitsland te vernietigen. Het was niet slechts omdat Duitsland zich had geallieeerd met Japan, zo ging Hitler voort, maar de huidige regering van zowel Duitsland als Italië hadden het inzicht en de kracht te beseffen dat het in deze “historische peroide” erom ging dat de leiders van Amerika en Groot-Brittanië wilden bepalen, welke naties wél en níet zouden bestaan. En als Winston Churchill en Franklin Roosevelt het er nu toch over hadden een nieuwe sociale orde te vestigen,, dan zou dit gelijk ziijn aan “een kale kapper die een tonic aanbeveelt waarmee die het haar kan laten groeien.” Wat de enorm hoge werkeloosheid en heersende armoede in zowel de Verenigde Staten als Groot-Brittanië betreft, Hitler vond dat de beide leiders in hun “sociaal achtergebleven landen” hun aandacht beter konden richten op deze problemen door o.a. voor een rechtvaardige verspreiding van voedsel onder hun burgers te zorgen. In plaats daarvan waren Roosevelt en Churchill onophoudelijk bezig samen te zweren tegen Duitsland. Duitsland had echter geen liefdadigheid van Amerika of Groot-Brittanië nodig maar, zo ging Hitler verder, het land eiste wel het recht op, te bestaan, zelfs als er duizend Roosevelts en Churchills waren die dit trachtten te verhinderen. (“The Bad War. The Truth Never taught about World War 2″ van M.S. King (2015, blz.176-180)
Charles Lindbergh over de Rol van Amerikaanse Joden bij het Europese Conflict.
Een van de prominente leden van het America First Committee was de beroemdgeworden piloot, Charles Lindbergh. In mei 1927 wist hij met zijn toestel, The Spirit of St. Louis, vanuit de Verenigde Staten de Atlantische Oceaan over te steken waarna hij in Parijs landde. Hierdoor werd hij wereldberoemd. Later hield Lindbergh een speech in Des Moines in de staat Iowa, waarin hij naast de Amerikaanse en Britse regering naar nog een andere groep mensen verwees die voor oorlog met Duitsland waren: Amerikaanse Joden. Lindbergh vond dat dit een gevaar voor de Joden zelf kon vormen aangezien hun monopolie op de filmindustrie, pers, radio en de regering zelf; hij was het er weliswaar mee eens dat de Joden ook naar wat zij zagen als hun belangen zouden kijken, “maar wij moeten ook naar de onze” (Amerikaanse belangen) “kijken.” En het is dit wat Lindbergh niet in dank werd afgenomen. De toen voormalige president van Amerika, Herbert Hoover, zei tegen Lindbergh dat het op deze wijze van melding maken van Joden een “vergissing” was, zelfs indien datgene wat hij over hen had gezegd, waar was. Daarna werd Lindbergh heftig aangevallen door Joodse en andere organisaties en vanuit het Witte Huis zelf doordat die zeer kritische artikelen over hem in de New York Times schreven. Later besloot General Wood, (de leider van het America First Committee), datgene wat Lindbergh te Des Moines over Joden had gezegd tijdens een vergadering te bespreken. Lindbergh zelf vond dat ook hij hierbij aanwezig moest zijn want, zo maakte hij duidelijk, hij had de woorden van zijn speech te Des Moines zorgvuldig en gematigd gekozen. Maar hij zei tevens dat alles in Amerika ter discussie kon worden gesteld, behalve de Joden; het noemen van het woord “Jood” alleen al, kan al een storm doen losbarsten, aldus Lindbergh. Wat dit onderwerp betreft, pleitte hij voor een eerlijke en open discussie. Hij was de Nazi-regering in Duitsland ook gunstig gezind en maakte in de jaren ’30 enkele trips naar dit land. Hoewel hij Hitler zelf nooit ontmoet zou hebben, had Lindbergh wel gesproken met Herman Goering, en andere functionarissen die betrokken waren bij de Duitse luchtvaart; tijdens het verblijf in Duitsland op een van zijn reizen, ontving Lindbergh ook een medaille van de Duitse overheid. Toen Joodse organisaties Lindbergh later verzochtten deze medaille aan de Duitse regering terug te geven (als vorm van protest), weigerde hij dit te doen. Dit alles was voor deze organisaties genoeg reden om hem te bestempelen als een “anti-Semiet.” En ondanks alle inspanningen van zowel het America First Committee, General Wood en Lindbergh zelf, werden de Verenigde Staten toch bij het Europese conflict betrokken waarna dit conflict werd getransformeerd in de Tweede Wereldoorlog.
Charles Lindbergh, de vermaarde piloot.
Het McCollum-Memorandum.
Om de Verenigde Staten desondanks de beloften van Roosevelt dat die zich nooit en te nimer met een buitenlands conflict in zouden laten, toch bij de oorlog in Europa betrokken te krijgen, had hij in het geheim het McCollum-memorandum op laten stellen; dit memo bevatte acht voorstellen waarmee de Japanse regering moest worden geprovoceerd, het eerste schot af te vuren:
1: De Amerikaanse regering moest een regeling met de Britten treffen voor het gebruik van hun militaire bases in de Pacific, met name die in Singapore.
2: Zij moest eveneens een regeling treffen met Nederland voor het gebruik van haar militaire installaties in Nederlands-Indië.
3: De Chinese regering moet met alle middelen worden gesteund.
4: Stuur een vloot van zwaarbewapende kruisers voor de lange afstand naar de Oriënt, de Filippijnen of Singapore.
5: Stuur een vloot onderzeëers naar de Oriënt.
6: Houdt het sterkste onderdeel van de Amerikaanse zeemacht wat zich nu in de Pacific bevindt, in de buurt van de Hawaiiaanse Eilanden. (waar Pearl Harbor gelegen lag.)
7: Sta er bij de Nederlandse regering op, niet aan de eisen van Japan om consessies te doen, tegemoet te komen, in het bijzonder op het gebied van olie.
8: Leg Japan wat de Amerikaanse handel met dit land betreft, samen met Groot-Brittanië een volkomen embargo op.
Uit punt 6 blijkt dat Roosevelt al voorzien had als de Jappaners zich zouden laten provoceren; Pearl Harbor zou dan de eerste klap krijgen, hetgeen uiteindelijk dan ook gebeurd is. Hij had er echter tevens voor gezorgd dat het oppercommando op Pearl Harbor niet zou worden ingelicht over de aanstaande Japanse aanval! Om die reden kon men daar dan ook geen voorbereidende maatregelen treffen zodat de aanval voor hen dan ook als een verassing, een donderslag bij heldere hemel was! Maar dat was het niet voor Roosevelt en andere insiders die met het McCollum-memorandum bekend waren! Maar nu de rol van Nederland die het bij dit grootschalig embargo speelde. We zien dat Nederland dringend werd verzocht door de Amerikaanse regering om gebruik te mogen maken van haar militaire installaties in Nederlands-Indië. Ook moest het niet voldoen aan de eisen voor consessies aan Japan waaronder vnl. consessies voor olie. En deze en alle gegevens hierboven werden niet vermeld in de aflevering, “Oorlog in Indië”, van de reeks, De Oorlog, die in het verleden door de NPO in 2009 werd uitgezonden!
FDR en de “Geheime Duitse Landkaart.”
Om de Amerikaanse bevolking toch achter zijn plan voor een oorlog met Duitsland te krijgen, kwam FDR met het verzonnen verhaal over een landkaart die in het geheim door Hitler en de Nazi-regering zou zijn opgesteld. Hierop zouden Zuid-Amerika en de Verenigde Staten onder Duitse heerschappij te zien zijn. FDR zei hier het volgende over:
“I have in my possession a secret map, made in Germany by Hitler’s government–by the planners of the New World Order. It is a map of South America as Hitler proposes to reorganize it. The geographical experts of Berlin, however, have ruthlessly obliterated all the existing boundary lines … bringing the whole continent under their domination. This map makes clear the Nazi design not only against South America but against the United States as well.
It is a plan to abolish all existing religions–Protestant, Catholic, Mohammedan, Hindu, Buddhist and Jewish alike … In the place of the churches of our civilization, there is to be set up an international Nazi Church … In the place of the Bible, the words of “Mein Kampf” will be imposed and enforced as Holy Writ. And in place of the cross of Christ will be put two symbols–the swastika and the naked sword … A god of blood and iron will take the place of the God of love and mercy.”
FDR en Winston Churchill.
Het was niet slechts FDR die een oorlog met Duitsland wilde; ook Winston Churchill (bijgenaamd “Mister Sigar”) glunderde bij dit vooruitzicht. In 1914 toonde hij zijn ware gevoelens over WW I nadat hij hoorde over de talloze Duitse burgers die er al waren omgekomen:
“I know this war is smashinh and shattering the lives of thousands every moment–and yet–I cannot help it–I love every second I live.”
En vier maanden nadat Duitsland de wapenstilstand (1919) aanvaard en de wapens had neergelegd, verklaarde Churcill dit:
“We are enforcing the blockade” (de “hongerblokkade” waarbij gedurende vredestijd nog eens talloze Duitse burgers van de honger om zouden komen-TN), “with rigour, and Gerany is near starvation.”
En nadat de Duitse keizer, Willhelm II, om toestemming had gevraagd, 2.5 miljoen ton aan voedsel voor een inmiddels uitgehongerde Duitse bevolking te mogen kopen, werd hem dit botweg door Churchill geweigerd. Later zou hij met FDR samenzweren om Groot-Britannië en de Verenigde Staten in het bloedige conflict, WW II, te krijgen. http://www.veteranstoday.com/2016/12/02/lies-about-world-war-ii-and-the-lying-liars-who-told-them/
De Britse premier tijdens WW II, Winston Churchill.
Josef Stalin; volledige naam: Iosif Vissarionovich Djugashvili.
Het is nu al voor lange tijd bekend dat de andere bondgenoot van de Verenigde Staten en Groot-Brittanië Sovjet-Rusland was. En ook nu nog maken de gangbare naslagwerken over WW II er gewag van, dat de Duitse aanval op Rusland op 22 juni 1941 (Operatie Barbarossa) een sluwe verassingsaanval door een onbetrouwbare Duitse dictator op een onschuldige Sovjet-Unie zou zijn geweest; het Ribbentrop-Molotow-pact wat door Duitsland en Rusland op 23 augustus 1939 door beide partijen was ondertekend, zou op deze wijze door Hitler geschonden zij; dit pact hield immers een niet-aanvalsverdrag in, waarin zowel Duitsland als Rusland elkaar hadden beloofd, zich hier aan te houden. Maar Hitler (zo gaat het verhaal nog steeds), had al tijdens de ondertekening de intentie, dit vedrag later te schenden. Na de val van de Berlijnse uur en het tanen van het Communisme in Rusland, werd echter een klein deel van de voor het merendeel nu nog geheime Sovjet-archieven voor het publiek opengesteld. En daar was nogal wat in te vinden, over de ware identiteit van de Sovjet-regering o.a. Er werd echter ook een document gevonden: “Nr. 103202/06” wat op 18 september 1940 door de Sovjet-Russische stafchef, Kirill Metskov, ondertekend was; het was getiteld, “Operatie Donderstorm.”. Dit (voorheen geheime) document maakte duidelijk dat Josef Stalin voorbereidingen getroffen had, Duitsland en de rest van West-Europa binnen te vallen op 10 juli 1941. En hiermee wordt duidelijk dat het niet Adolf Hitler maar Iosif Vissarionovich Djugashvili, (zoals de volledige naam van Josef Stalin luidde) was, die al vanaf het begin de intentie had het Ribbentrop-Molotow-pact te schenden! Ondanks alle geheime voorbereidingen van de kant van Stalin en het Russische oppercommando voor de veldcampagne, kwamen de Duitse inlichtingendiensten hier toch achter; Hitler besloot toen het volgende: óf hij en het Duitse oppercommando zouden inactief blijven en afwachten hoe het alles verder zou verlopen, óf hij zou Rusland de eerste slag toebrengen d.m.v. een preventieve aanval. Bij het eerste zouden Duitsland en West-Europa door de Rode Sovjet-legers onder de voet zijn gelopen; als gevolg zouden er ook hier de Gulags worden opgezet, waarin talloze Europese (waaronder Nederlandse) burgers zouden worden geïnterneerd. De tweede keuze was zoals gezegd, een preventieve aanval, en daarmee werd de sovjetisering van West-Europa door Stalin, afgewend.
Josef Stalin, de “Rode Dictator” van de Sovjet-Unie tijdens WW II.
Terug naar het Begin.
Het plan om niet alleen Duitsland maar tevens heel West-Europa te sovjetiseren, is echter niet door Stalin zelf bedacht. Om die reden moeten we terug naar het begin. Al op 6 december 1920 (het Sovjet-regime in Rusland was er in die tijd al iets meer dan drie jaar aan de macht), verklaarde Vladimir Lenin tijdens een speech dat waar het op neerkwam, was om gebruik te maken van de tegenstellingen en tegenstrijdigheden tussen de “kapitalistische landen” om die zo tegen elkaar op te hitsen. En zo zei Lenin verder, “Zo spoedig als we sterk genoeg zijn het kapitalisme volledig omver te werpen, zullen we hen onmiddelijk bij de keel grijpen.” Wat de Communistische wereldrevolutie betreft, zei Lenin al op 6 maart 1920 dit:
“De overwinning van de Communistsische Revolutie in alle landen is onvermijdelijk; in de niet al te verre toekomst zal de overwinning verzekerd zijn.”
Nadat Lenin in 1924 overleden was, nam Stalin het van hem over. Voor het Centrale Comité van de Communistische Partij zei Stalin in juli 1925 dat,
“Mocht de oorlog beginnen, dan zullen we niet inactief aan de zijlijn staan; we zullen ons in de oorlog mengen maar dan als de laatste strijdende partij. We zullen een gewicht in de schaal werepn dat doorslaggevend zal blijken te zijn.”
Op 19 augustus 1939 (vier dagen voordat het Ribbentrop-Molotow-pact tussen Duitsland en Rusland zou worden gesloten), had er een geheime spoedsessie van het Polit-bureau van het Centrale Comité plaats; tegenover de Russische sectie van de Communistische Internationale (Comintern), vertelde Stalin dat de tijd nu was aangebroken, de “oorlogsfakkel in het Europese kruitvat te steken.” Verder zei hij dat als zij (Stalin en zijn regime) het voorstel van Duitsland voor het sluiten van een niet-aanvalsvedrag met hen zouden aanvaarden, het te verwachten zou zijn dat Duitsland Polen binnen zou vallen. Dit zou er op zijn beurt weer toe leiden dat de interventie van Groot-Brittanië en Frankrijk bij dit conflict onvermijdelijk zou zijn. De daaruit resulterende onlusten en wanorde zou dan weer leiden tot de destabilisatie van West-Europa. Aanvankelijk, zo maakte Stalin verder duidelijk, zou de Sovjet-Unie zich buiten dit conflict en de wanorde die er dan zou heersen, houden. Maar als die zich later in deze chaos zou mengen, zou dit voor Rusland zeer voordelig zijn. Hij eindigde zijn speech met de woorden:
“Kameraden! Ga in het belang van de USSR -het thuisland van de arbeiders- aan het werk, en werk zó, dat er oorlog uit zal breken tussen het Reich en het Anglo-Franse blok!”
Om het plan van Stalin even in enkele woorden te verklaren, het doel was dat men door de “kapitalistische staten” (Nazi-Duitsland aan de ene kant en Groot-Brittanië en Frankrijk aan de andere kant) tegen elkaat uit te spelen, deze landen zich uiteindelijk uit zouden putten tijdens de strijd. Was het eenmaal zover, dan zou Sovjet-Rusland zich met frisse troepen en oorlogstuig zich in dit conflict mengen. Aangezien de strijdende partijen dan al zodanig waren verzwakt, zouden die geen probleem opleveren voor de Sovjet-legers en zou een Communistische overwinning al snel zijn beklonken. En daarmee ook de sovjetisering van West-Europa! Maar de preventieve Duitse aanval op Rusland op 22 juni 1941 had het plan van Stalin verijdeld.
Aanvankelijk werd van Russische zijde later heftig ontkend dat er ooit een geheime sessie van het Centrale Comité op 19 augustus 1939 plaatsgevonden zou hebben. Het Franse agentschap, Havas, was er echter in geslaagd om van Moskou via Geneve (Zwitserland) de speech van Stalin van de bewuste sessie in handen te krijgen en wel van een “zeer betrouwbare bron.” Die werd vervolgens in deel 17 van de Revue Du Droit International in 1939 gepubliceerd. En jaren later, op 16 januari 1993 (iets meer na drie jaar na de val van de Berlijnse Muur in november 1989), bevestigde een biograaf van Stalin, professor Volkogonov in het blad, Izvestia, dat er op de betreffende datum inderdaad een geheime sessie had plaatsgevonden. Het Russische volk kwam hiervan eerst op de hoogte nadat de Russische historica, T.S. Bushueva, de speech in december 1994 voor het eerst in de krant, Novy Mir, publiceerde.Later zou de Russische maarschalk, Zjukov (onder wiens leiding het Rode Leger in mei 1945 Berlijn in zou nemen) zich herinneren dat Stalin met het sluiten van het Ribbentrop-Molotov-pact ervan overtuigd was, Hitler nu om zijn pink gewonden te hebben. En zo was het eigenlijk ook; nadat Hitler Polen binnengevallen was, verklaarden Groot-Brittanië en Frankrijk Duitsland de oorlog, precies zoals Stalin dit vanaf het begin voor ogen had gehad. Nadat ook Rusland op 17 september op haat beurt Polen van de andere kant binnengevallen was, kreeg het van de twee Westerse mogendheden geen oorlogsverklaring te horen! Bijna tegelijkertijd viel Rusland Finland binnen, wist het zich meester te maken van de afgedwongen annexatie van de Baltische staten, Estland, Letland en Litouwen en wist het Roemenië via verraderlijke oorlogsdreiging te intimideren. Samen met een reekds verdragen met Duitsland, had Rusland haar gebied weten uit te breiden met 426.000 vierkante kilometer. Door dit te doen, nam Stalin de beschermende bufferstaten aan haar grens in het westen weg. Hiermee werd de latere inzet van het Rode Leger in de richting van West-Europa aanzienlijk verbeterd. Ondertussen verdween een doorslaggevende Duitse overwinning op Brittanië geleidelijk naar de achtergrond. Achter Groot-Brittanië stonden de Verenigde Staten en ondertussen waren de Duitse troepen verspreid over heel West-Europa. Tevens werd de olie-import vanuit Roemenië naar Duitsland bedreigd. Dit alles deed in Moskou het aan zekerheid grenzende vermoeden rijzen dat Duitsland bezig was terecht te komen in een inferieure positie waar het de militaire slagkracht betreft. Om die reden is het dan ook een verzinsel dat men in Moskou bevreesd was voor Duitsland en haar legertroepen. (Deze gegevens zijn afkomstig uit, “Stalin’s War of Extermination 1941-1945 Planning, Realization and Documentation” van Joachim Hoffmann (Theses & Dissertations Press) 2001, blz.26-31)
Hiroshima & Nagasaki: Weggevaagd van de Aardbodem door de Atoombom.
Uit al het bovenstaande blijkt wel dat de geschiedenis betreffende de Verenigde Staten, Duitsland en Japan geheel verschilt met de officiële versie die ons tot nu toe door de mainstream media & pers en gevestigde historici voor is gehouden. Dit is tevens het geval met de atoombommen die in augustus 1945 op de Japanse steden, Hiroshima en Nagasaki, werden afgeworpen. De officiële lezing die ons altijd werd voorgehouden, was dat als de Amerikaanse regering onder president Truman niet had besloten om de atoombom tegen Japan in te zetten, dit tot veel meer slachtoffers onder de Amerikaanse strijdkrachten zou hebben geleid. Op deze wijze zou de oorlog in de Pacific veel langer geduurd hebben waardoor er vele duizenden meer aan Amerikaanse militairen zouden zijn gesneuveld. Een tweede reden dat de atoombommen werden afgeworpen, zou zijn om indruk te maken op de dictator van Sovjet-Rusland, Josef Stalin, en om hem angst in te boezemen; op deze wijze liet president Truman de “nucleaire spierballen” van het Amerikaanse wapenarsenaal zien. Ook werd (en wordt nóg) beweerd dat de Japanse regering niet wilde weten van overgave en de strijd tot het einde toe wenste voort te zetten. Deze versies zijn echter niets anders dan fictie! De waarheid achter de inzet van atoombommen tegen Japan is echter complexer en diepzinniger dan gedacht; het is niet voor niets dat iemand ooit eens heeft gezegd dat het veel gemaakelijker is een simpele leugen te slikken dan om een ingewikkelde waarheid te verteren! Een va degenen die in staat zijn, een ingewikkelde waarheid aan de man te brengen, is James Perloff. Hij geeft o.a. recensies over boeken die hij gelezen heeft, en dit zijn boeken die ingewikkelde en diepzinnige waarheden bevatten, waarheden die door de mainstream media & pers nooit zijn gepubliceerd ( kleine stukjes waarheid die op hun beurt weer omringd zijn door een labyrint aan leugens uitgezonderd.) Perloff heeft nl. o.a. het boek, “Atomic Bomb Secrets” van David J. Dionisi gelezen en geeft daar zijn recensie op. Zo is de redenering dat Japan de strijd tot het einde wenste vol te houden, zonder ook maar aan overgave te denken, niet meer dan een farce, een hersenschim, een illusie! In werkelijkheid had Japan zich al eerder over willen geven. En dat de Truman-regering gebruik had gemaakt van de atoombom om er Stalin mee angst in te boezemen, is ook niet meer dan een fairy-tale, een sprookje; al tijdens de oorlog had de Amerikaanse Roosevelt-Truman-regering zowel de blauwdrukken van en het materiaal voor een atoombom aan de Sovjet-Unie doorgegeven! Als je een dictator angst in wil boezemen door je nieuwste en modernste wapens tegen een tegenstander in te zetten, is het hem overdragen van de blauwdrukken van en het materiaal voor deze wapens aan de dictator wel het laatste wat je zou doen; maar dat was wél wat Franklin Delano Roosevelt en zijn opvolger, Truman, deden! Verder had het Amerikaanse staatsdepartement onder Truman overuren gemaakt om de Chinese dictator en massamoordenaar, Mao Tse-Tung, in China aan de macht te helpen waardoor het Communisme ook in dit uitgestrekte rijk de overheersende regeringsideologie werd. Maar wat was nu de dieper achteliggende reden, waarom de atoombommen werden afgeworpen. Perloff schrijft hier het volgende tijdens zijn recensie van het boek van Dionisi en dit heeft betrekking op het Christendom wat in de 16e eeuw in Japan opkwam. En waarom het de stad, Nagasaki was die als doelwit was uitgekozen. Het centrum van het Japanse Christendom was in deze stad gevestigd. Daarnaast was ook de grootste kathedraal, de Urakami kathedraal, gevestigd in deze stad; deze kathedraal was de grootste van de hele Oriënt:
“But Dionisi solves much more, especially the mystery of why Nagasaki was targeted.
After Christianity first reached Japan in the 16th century, it faced growing pains, including times of severe persecution, but gradually became established, centered in Nagasaki, which became nicknamed the “Japanese Vatican.” According to Dionisi’s research, in 1945 some 50.000 Nagasaki residents were Christian.
After the Enola Gay dropped the “Little Boy” bomb on Hiroshima on August 6, the plane named Bock’s Car, (also written bockscar) carried the “Fat Man” bomb to Japan on August 9. Most of the 12-men crew believed their object was Kokura, and a secondary target was only to be selected if weather interfered. Dionisi does much to debunk the “poor visibility” claim long used to justify the plane’s rerouting to Nagasaki.
The “Fat Man” bomb from Bock’s Car detonated directly over Urakami Cathedral, the largest cathedral in the entire Orient. At Nagasaki (250.000 residents), 73.844 were killed, 74.909 injured, and pore than 120.000 suffered radiation effects.”
De kathedraal werd vokomen verwoest. Truman was ervan op de hoogte wat er werkelijk aan de gang was, nochtans beweerde hij dat Nagasaki een militair doelwit was! Dionisi, zo zegt Perloff, schreef ook dat er aan zaken zoals de atoombommen op Japan en o.a. aan de aanslagen op 11 september 2001 in de Verenigde Staten, een geestelijke, spirituele dimensie zit. Beide tragedies waren eigenlijk niet meer dan een satanisch ritueel, uitgevoerd door hoge satanisten! Zie voor deze en meer gegevens: https://jamesperloff.com/2016/09/09/book-review-david-j-dionisi-atomic-bomb-secrets/
Nucleaire paddestoel: Atoombom op Hiroshima.
Zoals hierboven allemaal te lezen is, is wat hier beschreven is, een totaal andere geschiedenis dan wat de mainstream media& pers ons tot nu toe heeft gegeven. Natuurlijk, het is heel wat om dit allemaal door te spitten. Maar als dit eenmaal is gedaan, blijkt het de moeite waard te zijn geweest. Dan blijkt dat we de geschiedenis met de ware feiten in overeenstemming hebben gebracht!
Ton Nuiten – Maandag 2 Januari 2017.
(Post Scriptum: Op 26 en 27 december 2016, herdachten Zowel Barack Obama en de huidige minister-president van Japan, Abe, de tragedie van Pearl Harbor. Hierbij wenste de Japanse premier niet zijn excuses bij aan te bieden. Na al het bovenstaande lijkt dit nu bepaald niet verkeerd!) http://www.dw.com/en/pearl-harbor-commemoration-wont-include-apology-from-japan/a-36655086
Vrijheid van Meningsuiting en Onderzoek. 