Vandaag de dag leven we in een wereld waarvan verondersteld wordt dat eenieder zijn eigen mening over allerlei onderwerpen ongecensureerd mag geven. Vooropgesteld dat die niet aanzet tot geweld tegen enige religieuze- of minderheidsgroep (wat uiteraard volkomen terecht is; men moet geen mening ventileren waardoor mensen ongeacht hun levensovertuiging fysiek of verbaal het slachtoffer (kunnen) worden van zinloos geweld.) Dit betekent echter niet dat als er door wie dan ook, een mening over een bepaald onderwerp gegeven wordt, die niet kritisch mag zijn; als een of meer mensen bijvoorbeeld kritisch zijn wat hun mening over de Islam betreft, dan mág die gegeven worden doch zónder beledigende taal over de profeet van de Islam, Mohammed of over de Islam zelf. Hetzelfde is van toepassing op alle overige onderwerpen inclusief de geschiedenis. En dit gegeven is van toepassing op alle organisaties, stichtingen en lobby-groepen, ongeacht welke geloofsovertuiging die ook aanhangen. En dit is nu wat er ook gebeurt (ondanks dat er mensen zijn die zich wél schuldig maken aan wat ook wel argumentum ad hominem wordt genoemd.) En dit gaat als volgt: iemand (laten we hem maar Piet noemen, komt met een mening dat een bepaald geschiedkundig onderwerp zoals dit in de officiele annalen vastgelegd is, (deels of geheel) onjuist zou zijn. Hij geeft hier een uitleg bij over waaróm dit onjuist zou zijn. Vervolgens komt er een ander aan het woord, Jan, die het betoog van Piet niet slechts in twijfel trekt doch voornamelijk zijn persoon aanvalt, zonder bewijzen te leveren om hetgeen Piet zojuist verteld heeft, op redelijke en nuchtere wijze te weerleggen. Dit om het karakter van Piet in discrediet te brengen bij anderen, wat dan leidt tot karaktermoord. Het gevolg is dan dat Piet (als de bezoedeling van Piet’s karakter uiteindelijk succes heeft) buiten dreigt te worden gesloten door hén die de lasterpraatjes betreffende zijn persoon als feit accepteren zonder dat die zélf op op zoek gaan naar de waarheid. Een korte uitleg van “argumentum ad hominem” is hier te vinden: https://nl.wikipedia.org/wiki/Argumenten_ad_hominem Wat dit betreft, zijn er in het verleden mensen die nog nooit enige misdaad begaan heben, op oneerlijke en laffe wijze in discrediet gebracht. En dan hebben we het over de tot nu toe meest beschreven geschiedenis van het Dritte Reich ofwel Nazi-Duitsland tijdens de heerschappij van Adolf Hitler en diens Nationaal-Socialistische regering, tezamen kortweg, de Nazis genoemd.

Finacieel Te Gronde Gericht & Carriëre Vernietigd. 

Eenieder heeft ooit wel eens kritiek gehad op zijn of haar mening; de kritiek was matig of misschien zeer scherp. In de meeste gevallen heeft die echter nooit tot sociale en economische uitsluiting geleid. We zullen ons nu echter bezig gaan houden met mensen die vanwege hun mening niet slechts scherpe kritiek (waarbij uitsluitend het “argumentum ad hominem” op hen werd toegepast) te verduren kregen, maar hierbij tevens hun carriëre en hun inkomsten verloren. Het gaat hier om mensen die zo hun twijfels hadden over de waarachtigheid van de holocaust, een gebeurtenis waarvan beweerd werd (en wordt) dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog 6.000.000 Joden in de Duitse concentratiekampen vnl. door vergassing in gaskamers, om het leven werden gebracht door de Nazi’s. Deze gebeurtenis werd na de Tweede Wereldoorlog als historisch feit te boek gesteld. Zoals dit met alle overige historische gebeurtenissen het geval geweest was, kwamen er ook hier mensen op om de holocaust aan een kritisch (her)onderzoek te onderwerpen. Deze groep, samengesteld uit o.a. academici, chemisten, wetenschappers etc. onderzochten veel van het al gepubliceerde materiaal betreffende de holocaust en kwamen tot de conclusie dat niet álles op waarheid berustte. Zij publiceerden hun bevindingen op hun beurt weer d.m.v. boeken, artikelen, documentaires etc. Het gevolg was dat deze onderzoekers, revisionisten genoemd, te maken kregen met heftige weerstand vnl. vanuit Joodse organisaties zoals o.a. de Anti-Defamation League (ADL), de Jewish Defense League (JDL), het Jewish World Congress (JWC). Hier is te lezen wat voor problemen en verschrikkingen deze revisionisten (die zowel door de gevestigde media als de Joodse organisaties verachtelijk holocaust-ontkenners, anti-Semieten en Nazis werden genoemd) over zich heen kregen nadat zij hun dissidente studies hadden gepubliceerd. http://www.whale.to/b/attack_revisionist_q.html  Vraag u dus in alle gemoedelijkheid nog maar eens af of we ook inderdaad overál een eigen (afwijkende) mening over mogen hebben. Hoewel openlijk verkondigd wordt dat niemand om zijn overtuiging enig verbaal of fysiek geweld aangedaan mag worden, zijn deze revisionisten hier juist vele malen aan blootgesteld. Sommigen hebben dit uiteindelijk met de dood moeten bekopen!

Mixed race woman in front of a blackboard, close-up

De Conferentie Te Stockholm. 

Van 26 tot 28 januari 2000 werd er in Stockholm, Zweden, een internationale conferentie gehouden, de Declaration of the Stockholm International Forum on the Holocaust. De uitkomst van deze conferentie waar verschillende landen aan deelgenomen hadden betreffende de holocaust, is samengevat in acht artikelen. In het eerste artikel is men er over eens geworden dat de holocaust de fundamenten der beschaving op de proef gesteld heeft; tevens zal het unieke karalter van de holocaust altijd een universele betekenis houden. In artikel 2 word vermeld dat de omvang van de holocaust zoals die door de Nazis gepleegd is, in onze gezamelijke herinnering geschroeid moet zijn. Artikel 3 vermeldt o.a. dat de vreselijke waarheid betreffende de holocaust hooggehouden moet worden tegenover hén die deze ontkennen (waarmee uiteraard de revisionisten worden bedoeld.) In artikel 6 heeft men beloofd, aan te sporen tot o.a. een jaarlijkse Dag ter Herinnering aan de Holocaust in het eigen land in te stellen. De overige artikelen zijn gewijd aan de bevordering van onderzoek naar de holocaust en meer onderwijs hierover op scholen, universiteiten en andere instellingen. Zie https://www.holocaustremembrance.com/about-us/stockholm-declaration Wat in de declaratie niet vermeld schijnt te zijn, is het volgende: hoewel men tijdens de conferentie plechtig beloofd heeft, de holocaust hoog te houden tegenover de “ontkenners” van deze gebeurtenis, was men het er ook eens geworden dat de holocaust-ontkenners beslist geen podium gegeven mocht worden en dat men het standpunt van de ontkenners niet door een normaal historisch debat of rationeel argument zou weerleggen! Kortom: een redelijk debat over de holocaust tussen voor- en tegenstanders mocht nooit worden toegestaan; en om dit ook echt te vermijden, mocht de revisionisten beslist een podium gegeven worden waarop zij hun eigen (afwijkende) mening vrij konden verkondigen! En dit is natuurlijk heel vreemd in een samenleving waarvan wordt beweerd dat die de vrijheid van meningsuiting zeer hoog in het vaandel heeft staan.

De Revisionisten & Het Internet. 

Voordat het internet er was, waren de revisionisten al bezig, hun versie van wat er tijdens WW II wérkelijk gebeurd zou zijn, te verspreiden maar bereikten zij toch niet een groot publiek. En daar waar er iets in de gevestigde media en pers (Mainstream Media & Pers, MSM&P) over naar buiten werd gebracht, was dat er weer een “holocaust-ontkenner” die achter enkele anti-Semitische websites stak, door een rechtbank tot een bepaalde gevangenisstraf en/of een fikse geldboete veroordeeld was. Wat de MSM&P betreft, het officiele verhaal betreffende WW II ging in grote lijnen altijd als volgt: eerst werd er een oppervlakkige beschrijving gegeven over wat er plaatshad in Duitsland voor de opkomst van Hitler en de Nazis. Vervolens werd de opkomst van Hitler naar de macht beschreven en werden slechts voonamelijk Adolf Hitler en zijn Nationaal-Socialisten onder de loep gelegd. Hitler was volgens de MSM&P het grootste monster wat ooit geleefd had. Verder bleek Hitler een redeloze afkeer tegen de Joden als geheel te koesteren, werd er eindelijk op een raadselachtige, niet te verklaren wijze van doordrongen dat die voorgoed vernietigd moesten worden, een luguber plan waaraan hij de hoogste prioriteit had gegeven. Hoewel hij erin slaagde, zes miljoen Joden te laten vernietigen, wist Hitler het Joodse volk niet als geheel uit te roeien. Nadat de Geallieerden (Groot-Brittaninë, Chamberlain) enige tijd een verzoeningsbeleid tegenover Hitler (die zelf naar verluidt maar onredelijke eisen bleef stellen) gevoerd hadden, sloeg de vlam pas in de pan nadat Hitler op 31 augustus 1939 Polen binnenviel waarna Frankrijk en Groot-Brittannië Duitsland de oorlog verklaarden. Op 22 juni 9141 viel Hitler de Sovjet-Unie binnen en schond zo het niet-aanvalsverdrag wat hij via zijn minister van Buitenlandse Zaken, Joachim Ribbentrop, met de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Molotov, tevoren op 23 augustus 1939 gesloten had. Later werden de Verenigde Staten bij wat tot dan toe nog een Europees conflict was, betrokken. Uiteindelijk werd de overmacht tegen Nazi-Duitsland zo groot dat het land moest capituleren. Vlak daarvoor hadden Hitler en Josef Goebbels, Hitler’s minister van Propaganda zelfmoord gepleegd. Na de oorlog werd een inventarisatie gemaakt van wat er zich voorgedaan had in de door de tot dan toe door de Duitsers bezette gebieden en werden hier later talloze publicaties van uitgegeven. Zo luidt in grote lijnen de officiele geschiedenis. Wat bij deze officiele geschiedschrijving verder opvalt, is dit: het zijn slechts Hitler en de Nazis die belicht worden terwijl de historische context hier niet (of slechts zeer oppervlakkig en gebrekkig) in mee is genomen! Met andere woorden: hoe was de situatie in Duitsland vóórdat Hitler opkwam? Waaróm werd Hitler (die aanvankelijk geen anti-Semiet was) de Joden later zo vijandig gezind? Hier is door de MSM&P nog geen redelijke verklaring voor gegeven. Nadat echter het internet er was, maakten de revisionisten hier dan ook gebruik van; nu konden zij hún versie betreffende WW II aan een groot, wereldwijd publiek verkondigen en het zijn zij die ook verklaarden wát en hóe de omstandigheden in Duitsland waren vóór de komst van Hitler. Zij deden ook uitgebreid verslag van de Russische Bolsjewistische staatsgreep in oktober 1917 die eigenlijk achteraf niets anders dan een Joods-Bolsjewistische coup bleek te zijn. Nadat Vladimir Lenin, de eerste Bolsjewistische dictator van de Sovjet-Unie met Leon Trotzky (Lev Bronstein) de macht hadden gegrepen, kondigde die aan dat wanneer zij hun macht in Rusland verstevigd zouden hebben, de revolutie naar het buitenland zou worden geëxporteerd. Duitsland wat een van de kandidaten was en wat van 1918 tot 1932 geteisterd werd door massale stakingen, revolutionaire opstanden, burgerlijke onrust (dit alles gecreeërd door Joodse communisten onder leiding vanuit Morkou), zou op deze wijze rijp gemaakt moeten worden voor sovjetisering. De Duitse bevolking wist dit en wist ook af van de wrede massamoorden die Lenin, Trotzky en zijn communistisch regime (voor het grote merendeel Joden) in Rusland al op hun geweten hadden! Kortom: het Duitse volk wat al zeer verarmd was door het wrede en onrechtvaardige Verdrag van Versailles , wat nog verergerd werd door de economische depressie vanwege de beurscrash in 1929, vreesde terecht een communistische machtsovername van haar land door Joods-Bolsjewistische gewetenloze leiders! De Sovjet-republieken die in o.a. Berlijn, Brunswick, Bremen, Ludwigshaven opgericht waren door Joodse communisten gedurende die turbulente dagen, werden later na een bloedige strijd door leden van de Frei Korpsen weer neergehaald. Nadat Hitler aan de macht gekomen was, verwijderde hij de resten van het Bolsjewisme uit Duitsland. Maar Josef Stalin, de opvolger van Lenin, had diens plan voor de sovjetiserin van Duitsland (en daarna geheel West-Europa) niet laten varen; het was hij die in de lente van 1941 al plannen gereed had, Duitsland middels een verassingsaanval binnen te vallen waarna hij door wilde stoten naar de rest van Europa. Het was dan ook Stalin zelf die het niet-aanvalsverdrag tussen de Sovjet-Unie en Duitsland trachtte te schenden. Ondanks alle geheimzinnigheid waarmee Stalin zijn intenties had omgeven, kwamen de Duitse inlichtingendiensten hier toch achter. Het resultaat was dat Hitler om die reden het eerst toesloeg met zijn militaire operatie, Barbarossa. Dit zijn zaken die nooit (of in ieder geval zeer gebrekkig en oppervlakkig) door de MSM&P zijn verkondigd. Voor een goede en juiste uitleg over WW II en wat er allemaal voorafging en wat er vlak na WW II gebeurde verwijzen we naar northerntruthseeker.blogspot.nl/2013/08/how-jews-won-west.html   http://www.tomatobubble.com/worldwarii.html En wat de holocaust zelf betreft, ook daarover is er op het internet heel wat over te vinden; de beste site die hierover te vinden is, is holocaustdeprogrammingcourse.com En wat de Duitse inval in Polen betreft, de MSM&P headden vanf het begin nagelaten te vermelden dat de Sudeten-Duitsers die er woonden, systematisch zwaar gediscrimineerd, opgejaagd, mishandeld, gevangengezet en in vele gevallen ook gruwelijk vermoord werden; Hitler trachtte door vreedzaam te onderhandelen met de Poolse regering, deze kwestie op te lossen. De Poolse overheid, gestiijfd door Groot-Brittannië en Frankrijk als die was, wees elk aanbod van Hitler om op vreedzame wijze tot een oplossing voor deze kwestie te komen van de hand. Uiteindelijk was zijn geduld dan ook meer dan op; om zijn Sudeten-Duitsers met Duitsland te herenigen (waarvoor die tevoren massa-demonstraties gehouden hadden), viel hij Polen binnen. Het hoogtepunt van de tragedie werd bereikt op 3 september 1939. Op die dag werden er in Bromberg circa 3.000 Sudeten-Duitsers door Pools-Joodse terroristen op gruwelijke wijze vermoord. Deze dag is historisch dan ook bekend als “Bloedige Zondag.” Wie zelf een verbinding met het internet heeft, wordt geadviseerd om het werk van revisionisten zélf eens te bekijken en/of te lezen. Dan zal blijken (hoewel zij zelf ook fouten maken) dat 80 á 90% van wat we dankzij gevestigde bronnen hebben vernomen over WW II en de holocaust, volkomen onjuist is.

Ton Nuiten – 27 december 2015.