Sinds de jaren ’50 á ’60 van de vorige eeuw hebben talloze publicaties over de “holocaust” het licht gezien. Of we hier nu boeken, tijdschriften, artikelen over lezen of hier beeldmateriaal zoals videos en DVDs van bekijken, maken die slechts één ding duidelijk: De Holocaust vond inderdaad plaats en is zowel historisch als wetenschappelijk nauwkeurig en goed gedocumenteerd. Het was (en is) dan ook onmogelijk om aan deze officiële versie te twijfelen. Nu is het zo, dat als een bepaalde historische gebeurtenis goed en nauwkeurig is gedocumenteerd, die geen strafwetten nodig heeft om die ook als historisch waar in stand te houden.

Holocaust-Historici vs de Revisionisten. 

Het is echter ook evenzeer waar dat nadat een historische gebeurtenis eenmaal voor de eerste maal te boek is gesteld door historici, er later andere historici en academici komen die deze te boek gestelde gebeurtenis aan een heronderzoek onderwerpen. Zo kan het gebeuren, dat dan ná (her)onderzoek blijkt, dat niet álles van dit historische “feit” ook op waarheid berust. Deze historici, ook wel revisionisten genoemd, gaan dan vérder met hun onderzoek, vinden nieuwe gegevens, en passen de officiële versie zoals die tot dan toe gold, aan. En daar is natuurlijk niets mis mee; er zijn genoeg voorbeelden te vinden van historische gebeurtenissen nadat die opnieuw bestudeerd waren en deels onwaar bevonden werden, daarna in overeenstemming werden gebracht met de feiten. en dit is met álle historische gebeurtenissen het geval. Zo is enige tijd geleden gebleken dat het jeugdboek, “De Kinderkaravaan”, van de schrijfster, An Rutgers van der Loeff, in 1949 gepubliceerd, niet geheel op historische waarheid was gebaseerd; de journalist, Imco Lanting, had het boek nl. aan een kritisch onderzoek onderworpen en kwam toen tot de ontdekking dat het niet geheel historisch was. Op de achterkant van het boek stond echter te lezen dat het verhaal als zodanig wél echt gebeurd zou zijn. Nadat het onderzoek van Laning bekend was geworden, besloot de uitgever, Ploegsma, dat deze mededeling in komende uitgaven weggelaten zou worden. https://www.trouw.nl/cultuur/boek-de-kinderkaravaan-niet-meer-waar-gebeurd-~aec8b561/ En weet je wat? Zover bekend had niemand er moeite mee dat het genoemde boek (deels) onwaarheden bevat. Natuurlijk zullen er enkele lezers zijn geweest die mogelijkerwijze teleurgesteld kunnen zijn geweest door de mededeling dat “De Kinderkaravaan” historisch niet geheel accuraat is, maar daar zal het waarschijnlijk ook bij zijn gebleven. En zo zou dit het geval met vele andere gebeurtenissen kunnen zijn geweest. En nogmaals behalve enigszins teleurgesteld te zijn dat een bepaald boek over een historische gebeurtenis achteraf niet geheel op historische feiten bleek te berusten, heeft dit niet tot verdere complicaties geleid. Journalist Imco Lanting had zich tijdens zijn onderzoek naar “De Kinderkaravaan” even op zijn wijze als een soort van revisionist opgesteld door met zijn onthulling over dit boek te komen. Er is echter één specifieke gebeurtenis waarna echter niet getwijfeld mag worden en waarvan de revisionisten die deze gebeurtenis net zoals Lanting dit met het boek, “De Kinderkaravaan” zou doen, kritisch onderzocht hebben en intussen grotendeels weerlegd hebben, worden verfoeid en gehaat tot en mét: Deze gebeurtenis is de “Holocaust” (het verhaal over de dood van zes miljoen Joden door de Nazis tijdens WW II en wetenschappers zoals (maar niet beperkt tot) Robert Faurisson, Ernst Zundel, Wilhelm Stäglich, Thies Christophersen. In tegenstelling met Imco Lanting, hebben deze laatstgenoemden onder zware druk geleden, werden vervolgd, verloren in sommige gevallen hun ambt of beroep of werd hun pensioen (zoals van Stächlig bijvoorbeeld) flink gereduceerd; Wilhelm Stachlich was nl. een Duitse rechter die zélf kritisch onderzoek naar de historiciteit van de Holocaust had gedaan en uit zijn jarenlange studie is hier “Der Auschwitz Mythos” (De Auschwitz Mythe) uitgekomen. Als gevolg werd hij gedwongen zijn ambt als rechter op te geven en werd zijn pensioen wat men hem aanvankelijk had getracht af te nemen, met 20% gereduceerd. En in 1973 publiceerde Thies Christophersen zijn, “Der Auschwitz Lügen” (De Auschwitz Leugen) en werd vervolgens aangeklaagd tot het publiekelijk aanzetten tot haat, minachting voor de staat en belastering van de Joden. Het vonnis: en jaar celstraf. In 1984 zou Wilhelm Stäglich het volgende schrijven:

“Ondanks herhaalde verzekeringen van het tegendeel van onze marionetten-politici, zijn wij, Duitsers, sinds onze nederlaag in WW II, politiek en intellectueel niet langer een souvereine natie. Onze politieke ondergeschiktheid die vanwege het feit van de opbraak van het Reich en de inname van de individuele delen ervan door de overgebleven machtsblokken van het Oosten en het Westen duidelijk wordt, heeft als gevolg een overeenkomstige intellectuele ondergeschiktheid gehad. Ontsnapping aan deze intellectuele ondergeschiktheid wordt voornamelijk verhinderd door het schuldcomplex wat de meeste Duitsers is ingeprent door de “heropvoeding” die in 1945 werd ingesteld. Dit schuldcomplex is hoofdzakelijk gebaseerd op de Holocaust-legende. Daarom is de strijd voor ons, Duitsers, tegen wat ik de “Holocaust-Mythe” heb genoemd, heel erg belangrijk.” 

Wát Stäglich hier zegt, is dit: Hoewel de Duitse politici het Duitse volk herhaaldelijk hebben voorgehouden dat het zowel politiek als intellectueel best wel intelligent zou zijn. Maar doordat men in Duitsland verplicht is in de officiële versie van de Holocaust te geloven en wel op straffe van, is het eigenlijk politiek en intellectueel inferieur. En deze inferioriteit is het bijgebracht door “marionetten-politici” die niet willen dat ditzelfde volk door kritisch te denken en te beoordelen, de Holocaust zelf zal gaan onderzoeken. Die inferioriteit wordt echter nog versterkt door het schuldcomplex waar het grootste deel van de Duitse bevolking volgens Stäglich onder te lijden heeft. Het waren de (voor)vaderen van de huidige Duitse generatie die verantwoordelijk waren voor de Holocaust en deze redenering is er bij deze generatie in hun harten gegrift en geëtst met als het ware een onuitwisbare inkt. En de “heropvoeding” van het Duitse volk heeft hier nog meer aan bijgedragen. De bekende revisionist, Robert Faurisson, heeft over de Holocaust ooit eens het volgende gezegd:

“Het geloof in de Holocaust is een religie. We hebben tegen deze religie te strijden, maar ik weet niet hóe een religie te bestrijden. Revisionisten kunnen kijken naar demografische getallen, historische documenten, forensisch bewijs etc., maar in de geschiedenis der reden is er geen voorbeeld, een religie te vernietigen.” 

Wat Faurisson hier zegt, is dit: Hoe men ook kijkt naar demografische getallen (het aantal Joden vóór WW II en het aantal van hen daarná bijvoorbeeld), Historische documenten, forensich bewijs (forensisch onderzoek waaruit gebleken zou zijn dat geen enkel Joods slachtoffer door vergassing om het leven gebracht zou zijn), aangezien de Holocaust volgens hem een religie (een geloofsovertuiging) is, kán die niet “vernietigd” worden ofwel worden weerlegd. 

En wijlen Ernst Zundel schreef ooit eens vanuit de cel in Toronto (Canada) waar hij gevangen zat, dit:

“De media en het onderwijssysteem hebben de mensen zó dom gemaakt en wel tot het niveau wat tot dan toe onbekend was in de beschaafde wereld. Het zijn hedendaagse zombie-volken, om de tuin geleid -metaal zó gemanipuleerd dat zij hetzij als individuen, samenlevingen en staten, niet helder kunnen denken, laat staan dat zij in hun eigenbelang handelen. Zij zijn zowel letterlijk als figuurlijk de belastingbetalende melkkoeien en speelbal van een vreemde oligarchie geworden.” 

De media en het onderwijsstelsel hebben de mensen door de herhaaldelijke verkondiging van het officiële Holocaust-relaas zó dwaas gemaakt, dat het denken van deze mensen vetroebeld is. En zij zijn gemanipuleerd en wel in dergelijke mate, dat zij hetzij als individueel als staat niet in staat zijn, voor hun eigenbelangen op te komen. Wat het “eigenbelang” betreft, verwees Zundel hier vermoedelijk naar het nationalimse ofwel het populisme, de opvatting van een regering wat allereerst het belang van de staat én die van het volk het éérst voorop stelt en als zodanig haar identieit als volk uitdrukt. Vele staten handelen echter niet naar deze opvatting; dat is echter ook niet vreemd aangezien woorden als “nationalisme” en “populisme” heden ten dage door zowel de media als het onderwijsstelsel beschouwd worden als racistische opvattingen en dit dan ook als zodanig de mensen leren.

John “Ivan de Verschrikkelijke” Damjuk

De (lijdens)geschiedenis van wijlen John Demjanjuk, waarvan vaststaand werd aangenomen dat hij de beruchte Ivan de Verschrikkelijke zou zijn, die medeplichtig geweest zou zijn als bewaker van het Duitse kamp, Sobibor, aan de dood van honderden Joden, zal nog wel in ons geheugen hangen:

“Verdedigers van het Holocaust-verhaal hebben eveneens extreme maatregelen genomen om de daders van vermeende misdaden te vervolgen. John Demjanjuk bijvoorbeeld, werd door het Israëlisch Hooggerechtshof in 1993 niet schuldig bevonden Ivan de Verschrikkelijke te Treblinka te zijn. Demjanjuk keerde terug naar zijn huis in Cleveland, Ohio, en zag na jaren doorgebracht te hebben in de dodencel in Israël, uit naar een vredige pensionering. In 2001 werd Demjanjuk jammer genoeg opnieuw aangeklaagd op grond dat hij in plaats daarvan naar verluidt een bewaker was, Ivan Demjanjuk genaamd, in het lamp Sobibor in Polen. Op 11 mei 2009 werd Demjanjuk vanuit Cleveland naar Duitsland gedeporteerd om daar te worden berecht. Op 12 mei 2011 werd Demjanjuk door een Duits strafhof schuldig verklaard als medeplichtige aan de moord op 27,900 mensen te Sobibor en veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf. Tijdens het proces tegen Demjanjuk werd er geen bewijs gepresenteerd wat hem in verband bracht met specifieke misdaden. In plaats daarvan werd Demjanjuk veroordeeld onder een soort van nieuwe Duitse juridische denkwijze dat een persoon die werkzaam was bij een vermeend dodenkamp aangeklaagd kan worden als een medeplichtige aan moord omdat de enige functie van het kamp was om er mensen te vermoorden. Geen bewijs van deelname aan een specifieke misdaad is vereist. Voordat zijn beroep door een Hof van Beroep kon worden gehoord, overleed Demjanjuk in Duitsland.” 

John Demjanjuk verbleef na zijn veroordeling tot de vijfjarige celstraf (die hij echter niet uit hoefde te zitten), nog korte tijd in een pension in Duitsland als een statenloze paria; het Amerikaanse staatsburgerschap was hem afgenomen. Kort daarna overleed hij. En het bewijs van zijn vermeende betrokkenheid bij de massamoord in Sobibor is nooit getoond. En dit is nu het juridische stelsel in Duitsland (maar tevens in andere kanden): aangezien al de Duitse concentratiekampen tijdens WW II ook dodenkampen of doodsfabrieken zouden zij geweest (want als werkkampen mochten (en mogen) die niet worden beschouwd), was eenieder die daar voor korte of langere tijd aanwezig was, ook automatisch zelf een “massamoordenaar”! Bovenstaande citaten in het cursief en nog veel meer gegevens zijn te vinden op deze site: http://www.renegadetribune.com/desperate measures-enforce-belief-holocaust-escalating-old-ladies-get-jail-rapists-go-free/

Content “Aangemerkt Als Ongepast Of Aanstootgevend Voor Sommige Doelgroepen.” 

Op de aangegeven site is o.m. ook een video te zien. Als we hierop klikken om die af te laten spelen, krijgen we het volgende te lezen: “De video kan hier niet worden afgespeeld, maar je kunt deze wel bekijken op YouTube.” Zo gezegd zo gedaan, klikken we op de link, “bekijken op YouTube” en dan komen we uiteraard op het YouTube-kanaal. Daar lezen we echter het volgende:

“De volgende content is door de YouTube-community aangemerkt als ongepast of aanstootgevend voor sommige doelgroepen.” 

En vlak daaronder lezen we in een blauw vakje de woorden:

“Ik begrijp het en wil doorgaan.” 

Nou, begrijpen deden we het niet, want we wisten niet wát er nu zo “ongepast of aanstootgevend” zou zijn voor die niet nader “bepaalde doelgroepen.” Verder zijn er de mogelijkheid te reageren of om de video te delen uitgeschakeld. Maar terwijl we dit zo lazen, moest de inhoud van deze video wel zeer gruwelijk zijn daar die “ongepast of aanstootgevend” zou zijn. Maar daar zouden we spoedig achterkomen. Klikken dus en laat de show maar beginnen! En ja hoor, daar begonnen de gruwelijkheden waarvoor de Youtube community en het YouTube-kanaal hadden gewaarschuwd één voor een naar voren te komen: de ongepaste en aanstootgevende inhoud van deze video bestaat nl. Joodse mensen die in tegenstelling met hen die over de Duitse kampen als “dodenkampen” spreken, een heel ánder verhaal over die kampen te vertellen hebben! En de titel van deze video die door ene zekere “Black Serpent” is geplaatst, luidt, “Jews tell the TRUTH about the “Holocaust” En als we dat zo bekijken en hierover nadenken, kunnen we slechts denken, Wát voor ongepaste en aanstootgevende informatie wordt hier ons nu gegeven? Antwoord: In het geheel níets aan “ongepaste en aanstootgevende” informatie; hier zijn nl. Joodse mensen op te zien die slechts een alternatieve versie van de Duitse kampen geven! Maar goed, hiermee heeft men de camouflageklederen afgeworpen en zo de wáre aard laten zien: het enige relaas over de Holocaust wat is toegestaan, is het relaas van de Duitse kampen als “dodenkampen.” Een alternatieve versie hiervan, zelfs als die door Joden wordt verteld, mág en kán niet waar zijn! En daar hebben de media en het onderwijsstelsel voor gezorgd!

Die “Sommige Doelgroepen.” 

En wie (of wát) zijn nu die “sommige doelgroepen”?  Zijn dit misschien milieu-activisten,? Of betogers voor een betere en rechtvaardiger wereld? Of zouden het misschien klimaatbetogers kunnen zijn die pleiten voor meer maatregelen tegen de global warming? Neen, geenszins! Die niet nader bepaalde “sommige doelgroepen” zijn nl. Joodse organisaties die zich bedreigd schijnen te voelen wanneer er een alternatieve versie van de Duitse kampen, de Holocaust in het bijzonder en WW II in het algemeen wordt gepresenteerd. Dit is -uiteraard- nog lang niet door de media en het onderwijsstelsel gedaan natuurlijk. Maar wel via het internet waarvan bovenstaande acte!

Wettelijk Pools Verbod op Uitspraak “Poolse dodenkampen”. 

Zeer recent heeft de Poolse regering een wet ondertekend waarmee de uitlating, “Poolse dodenkampen” strafbaar is gesteld; iedereen die deze uitspraak desondanks toch zal bezigen (waarmee hij/zij de Poolse overheid van WW II impliciet verwijt betrokken te zijjn geweest bij de vernietiging van Joden in de Duitse kampen in het verleden), kan een hoge boete of een celstraf van drie jaar tegemoet zien. Hoewel de Duitse kampen op Pools grondgebied gevestigd waren, waren het de Nazis en niet de Polen van die tijd die deze misdaden tegen de Joden pleegden, zo luidt het argument voor de wet. En ja, de columnist, Jonathan Freedland, van de Britse krant, The Guardian, is het er deels mee eens; het waren dodenkampen van de Nazis en niet van de Polen. Maar volgens hem gaat het echter dieper. De Polen kunen volgens hem niet worden beschouwd als onschuldig aan de slachting die in hun midden plaatsgevonden had. Maar door deze wet te ondertekenen, verklaart de Poolse overheid dat de Poolse bevolking gedurende WW II niet verantwoordelijk was voor de begane massamoorden in Polen. Freedland heeft het in zijn column over Konstanty Gebert, journalist bij de Gazeta Wyborcza, die recent zelf een column had geschreven waarin hij verklaarde dat talloze leden van de Poolse natie medeverantwoordelijk waren aan de door de Nazis gepleegde misdaden. En in het Poolse dorp, Jedwabne, (waar Gebert volgens Freedland naar verwijst), keerde de Poolse bevolking zich tegen de in hun midden wonende Joden. En ja, het was volgens Freedland te vewachten dat Israël terug zou slaan met een eigen wet: de ontkenning of bagatellisering van de rol van hén die samenspanden met de Nazis in de vervolging van Joden. “Polen”, zo betoogt Gebert, “heeft geen vrede met haar Joodse geesten. Dit zijn schijnledematen. Je amputeert het ledemaat en het doet nog steeds zeer.” Met andere woorden: door de wet te ondertekenen, tracht Polen haar aandeel aan de vervolging van de Joden door de Nazis als een “ledemaat wat geamputeerd” moet worden. Desondanks zal deze erfenis Polen blijven achtervolgen als een ledemaat wat welis waar geamputeerd is maar wat toch nog pijn doet alsof dit ledemaat nog aanwezig zou zijn. Freedlander schrijft tevens dat het aantal anti-Semitische incidenten in het Verenigd Koninkrijk met een-derde een recordhoogte bereikt zou hebben. En die uitten zich in anti-Joodse posts op de sociale media. Freedlander zegt verder (en daar is hij enigszins wel voor te prijzen) dat hij zowel tegen de Pools wet als de Israëlische wet is. Maar wat de Poolse wet betreft, wordt hiermee de vrijheid van meningsuiting gecensureerd. Nee, vindt Freedlander, de Poolse natie heeft het nodig haar eigen demonen onder ogen te zien. https://www.theguardian.com/commentisfree/2018/feb/02/poland-holocaust-free-speech-nazi

De Joods-Bolsjewistische Demonen van het Verleden. 

Konstanty Gebert heeft het goed verwoord; de erfenis inhoudende de medeplichtigheid van vele Polen aan de vervolging en dood van Joden in de Poolse natie, zal als “ledemaat” weliswaar door de Poolse wet weliswaar “geamputeerd” worden en verdwijnen, maar daarmee zal de herinnering aan dit tijdvak niet mee worden weggewist. Nu kunne we van hieruit niet bepalen, hoe groot de deelname van Poolse burgers aan de Nazi-misdaden is geweest: was die slechts gering, middelmatig of juist groot? Maar de Poolse wet zal zeker niet in goede aarde zijn gevallen bij Joodse mensen als Moshe Kantor, president van het Europees-Joodse Congres: 

“Het Holocaust-verhaal wordt gebruikt om vrijheid van meningsuitin in toenemende mate in te perken. Moshe Kantor, president van het Europees-Joodse Congres sprak op 27 januari 2014 op de Internationale Holocaust Herdenkingsdag tijdens de ceremonie van het Europese Parlement in Brussel. Kantor verwierp argumenten voor vrijheid van meningsuiting boven wat hij de wereldwijde verspreiding van het anti-Semitisme noemde. Kennelijk wil Kantor élke vorm van vrijheid van meningsuiting, symbolen of gebaren die Joden als anti-Semitisch beschouwen criminalideren.” (te lezen op de al aangegeven site van renegadetribune.com)

En Moshe Kantor is met zijn Europees-Joodse Congres één van die “doelgroepen” voor wie het alternatieve verhaal van Joden over de Holocaust “ongepast en aanstootgevend” is. Welnu, zou Polen haar “demonen” onder ogen moeten zien zoals Jonathan Freedland dit verwoordde, dan zullen organisaties zoals het Europees-Joodse Congres (de ADL, het Amerikaans-Joodse Congres, het Joodse Wereldcongres, de American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), en andere Joodse organisaties ook eens hún demonen onder ogen moeten zien, iets wat zij tot nu toe niet hebben gedaan. We hebben het dan ook over de Joods-Bolsjewistische demonen die deze organisaties niet alleen als ledemaat hebben “geamputeerd” maar die ook nog eens geen irritatie meer veroorzaakt. In het Joods-Bolsjwistische Rusland werden gedurende 1917 tot 1954 circa 66.000.000 Russen op gruwelijke wijze door wrede Joodse Bolsjewisten vermoord. Let wel: vóórdat Bolsjewistische Joden eens Palestina zouden veroveren en etnisch zouden zuiveren, hadden die in het Bolsjewistische Rusland al miljoenen en miljoenen mensen vermoord! En wat de Israëlische staat met haar strafwet op ontkenning op of bagatelissering van deelname van andere delen van bepaalde volken aan de “Holocaust” betreft, wanneer zal die met premier Netanyahu aan het hoofd, eens met hun eigen “demonen” in de vorm van de door hen reeds lang vervolgde, verdrukte en vermoorde Palestijnen geconfronteerd willen worden! Door de media en het onderwijsstelsel zal dit -de alternatieve media en het onderwijs uitgezonderd- zeer zeker níet gebeuren! En wat schreef Jonathan Freedlander ook alweer? O, dat het aantal anti-Semitische incidenten in her Verenigd Konikrijk een recordhoogte had bereikt door anti-Joodse posts op de sociale media. Zou Mr. Freedlander er ooit eens een kijkje hebben genomen om te zien, wát al die anti-Joodse posts te zeggen hebben met name over de Joods-Bolsjewistische Revolutie en de vreselijke Rood-Joodse terreur die er op zou volgen? 66.000.000 Russische slachtoffers door een Joods-Bolsjewistisch regime. Daar past de “Holocaust” hondermaal in! En mocht Mr. Freedlander die posts toch hebben gelezen, dan zal hij hier -om redenen die maar ál te goed te begrijpen zijn- niets over hebben geschreven in zijn columns tot nu toe!

Minister van Binnenlandse Zaken Kasja Ollongren & Haar Zweeds-Russische Wortels. 

Tot slot willen we no even een uitstap maken naar een recente gebeurtenis die volkomen losstaat van de Holocaust en WW II. Op 2 februari 2018 (jongstleden dus) gaf de huidige minister van Binnenlandse Zaken, Kasja Ollongren (D66) een “Ien Dales-lezing” in Nijmegen. hoofdonderwerp was Artikel 1 van de Nederlandse Grondwet. https://www.rijksoverheid.nl/documenten/toespraken/2018/02/02/burgemeester-dales-lezing-door-minister-ollongren In deze uitgebreide gedrukte speech van mevr. Ollongren is heel wat te lezen. Maar waar we onze aandacht nu op willen richten, is dat zij tijdens haar speech kenbaar maakte niet slechts over Zweedse maar ook Russische wortels te beschikken. Haar familie, ‘Alongren i Finland’ was al voor lange generaties een officiersgeslacht en Tsaristisch-gezind. De laatste Tsaar die Rusland zou kennen, Nicolaas II, had de over-overgrootmoeder van minister Ollongren als gouvernante. Haar overgrootvader was de speelkameraad van Nicolaas II. De zoon van deze overgrootvader, was Alexander, de opa van Ollongren. Die had in het Tsaristische leger gediend en trouw gezworen aan de Tsaar. Maar nadat de Russische Revolutie er was uitgebroken, werd haar opa samen met de Tsaristisch-gezinden ofwel de wit-Russen, gedwongen te vluchten. Hierbij kwam Alexander op vele plaatsen terecht zoals o.a. Vladivostok, waar hij vanuit Sint Petersburg per trein terechtkwam. Uiteindelijk werd Alexander  gedwongen ook dit laatste Tsaristisch bolwerk te verlaten en kwam hij op andere plaatsen terecht. De rest van haar speech gaat over heel andere dingen, maar waar het om gaat, is dit: Zou minister Kasja Ollongren er misschien ook van op de hoogte zijn, wat de wáre identiteit van de Bolsjewisten die de Russische Revolutie bewerkstelligd hadden aangaat? Vermoedelijk niet. Maar als zij nu eens de tijd zou nemen om nu eens die “anti-Joodse posts” op de sociale media die deze revolutie (en de lange nasleep ervan) als onderwerp hebben te lezen en te bestuderen, zou mevr. Ollongren dan de moed hebben, hier ook een speech over te houden door die identiteit van de daders bekend te maken? Antwoord: zeer waarschijnlijk niet. Het waren vnl. Joodse Bolsjewisten die voor het lijden van o.a. haar opa, Alexander, verantwoordelijk waren! En wist opa Alexander dat het Joodse Bolsjewisten waren? Misschien, misschien ook niet. Gelukkig wist haar dierbare opa dit alles te overleven en kwam hij tenslotte na vele omzwervingen in Kijkduin in Den Haag terecht.

Arthur J. Jones: Amerikaanse “Anti-Semiet” Doet Mee aan de Verkiezingen voor het Amerikaanse Congres. 

En dan hebben we tenslotte nog dit: de Amerikaan, Arthur J. Jones, een “anti-Semiet” en “blanke supremacist” uit Lyons, Illinois, doet mee aan de verkiezingen voor het Amerikaanse Congres. De zeventigjarige Jones is een voormalig lid van de Amerikaanse Nationaal-Socialistische Arbeiderspartij, en recent werd hij aan de tand gevoeld tijdens een interview met de zender, CNN. Het was Alisyn Camerota, die hem interviewde. Zij noemde Jones o.a. een “niet te verontschuldigen racist”. ook ontkende hij de Holocaust door die een “extortion racket” te noemen. Verder maakte Jones door zijn uitspraak tegenover Camerota, “Jullie Joodse media”, duidelijk in wiens handen de (Amerikaanse) media lag. http://www.dailymail.co.uk/news/article-5368045/Anti-Semite-running-Congress-goes-nuts-CNN.html Tijdens het interview met Carota, zou Jones volkomen zijn doorgeslagen. De term, “extortion racket” wordt als volgt gedefinieerd:

“Een georganiseerde illegale activiteit waarin een persoon of groep tracht geld van iemand te krijgen door het gebruik van dwang of bedreigingen.” https://dictionary.canbridge.org/dictionary/english/extortion-racket

En dit zegt eigenlijk al genoeg.

Duitse Compensatie voor Joden in de Sovjet-Unie op de Vlucht voor Opmars van de Duitse Legers. 

Op 25 december 2011 kwam de Israëlische krant, Haaretz, met een artikel van Dana Weiler-Polak. Er is te lezen dat de Duitse regering destijds voor de eerste maal het lijden van Joden in de Sovjet-Unie veroorzaakt door de opmars van de Duitse troepen erkende en dat Duitsland overeengekomen was, een eenmalige compemsatie te verrichten aan deze Joodse vluchtelingen, zelfs als zij op hun vlucht terecht gekomen waren in gebieden die niet door de Nazis veroverd werden. Dit had de Conference on Jewish Material Claims Against Germany kort daarvoor meegedeeld. Het geld zal naar Joden uit de voormalige Sovjet-Unie gaan die nu in Israël en Westerse landen zoals Amerika en Duitsland leven. De voorzitter van de conferentie, Julius Berman, zei hierover dat de betalingen datgeen wat verloren was gegaan, nooit terug zouden brengen maar dat dit een erkenning was van wat de Joodse slachtoffers tijdens de oorlog te verduren hadden gehad. https://www.haaretz.com/jewish/1.5222525 Dát de Joden er gedurende de Duitse opmars hebben geleden, zal duidelijk zijn. Maar … hoevelen van hen waren Joodse Bolsjewisten of stonden gunstig tegenover het (Joodse) Bolsjewisme? Michael Hoffman, heeft intussen in zijn “Judaic Communists: The Documentary Record”, weten aan te tonen dat vele Joodse “Holocaust-overlevenden”, van tevoren deel hadden genomen aan de enorme genocides in Rusland, voordat zij zich later in “Holocaust-overlevenden” zouden transformeren. Op de achterkant van Hoffman’s 16 bladzijden tellend document, zien we twee fotos van één en dezélfde man, Martin Gray genaamd. De foto aan de linkerkant toont Gray als gepensioneerd nadat hij met succes zijn valse antiquiteiten aan goedgelovige verzamelaars had weten te slijten. In zijn  hand heeft Gray een boek, “For Those I Loved”, waarin hij als “Holocaust-overlevende” zijn ervaringen beschrijft. Dit schijnt destijds een bestseller te zijn geweest. Aan de rechterkant, zien we hem weer, diezélfde Martin Gary maar dan in zijn jongere jaren uitgedost gedecoreerd en wel in een uniform van de gevreesde NKVD. Die was verantwoordelijk voor de gruwelijke moord op miljoenen Christenen en overige niet-Joden in Rusland en Oost-Europa. Hoffman schreef verder nog dat het bedrog van Gray symbool was voor talloze andere Communistische “ghouls” * (zoals hij dit uitdrukt), later in het Westen terecht kwamen en zich hier hadden gecamoufleerd als “Holocaust-overlevenden” die arm en vervolgd werden. Hier werden deze in “Holocaust-overlevenden” getransformeerde Communistische massamoordenaars gevierd als de heiligen en martelaren van het universum. Maar later stelden zelfs gevestigde historici vast dat het boek van Gray volkomen vals was. Hoffman noemt verder vele Russische Joden op die een prominente rol in de grootschalige genocides in Rusland hebben gespeeld. Mikhail Kaganovich, Genrikh Yagoda, Matvei Berman, Naftali Frenkel (deze laatste twee waren de Sovjet-commissarissen die het dodenkampstelsel, de Gulags, gesticht hadden). Yona Yakir, Sergei Eisenstein (produceerde communistische propagandafilms waarin christelijke boeren als huiveringwekkende, geldgraaiende parasieten werden afgeschilderd), Firin, Rappoport, Kogan. Zhuk (Joodse commissarissen die het toezicht hadden over de dodenkampen en de slavenarbeid; hielden toezicht op de aanleg van het Baltische Witte Zee-kanaal waar de slavenarbeiders als vliegen stierven). En zo zijn er velen meer die verantwoordelijk waren voor de grootste massamoord die de menselijke geschiedenis ooit gekend had. https://www.revisionisthistory.org/communist.html

(* De term, “ghoul” wordt als volgt getypificeerd: “Een kwade geest die dode lichamen eet”   en “Iemand die zeer in de dood en onplezierige dingen is geïnteresseerd”. https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/ghoul)

En dát de Joodse Bolsjewisten zeer in de dood waren geïnteresseerd, zal wel duidelijk zijn; zij waren vnl. geïnteresseerd in de dood van miljoenen en miljoenen ánderen, miljoenen hulpeloze Russen voor wie hun leven geen enkele waarde had.

Shlolomo Morel: Joodse Massamoordenaar bij Uitstek. 

De geschiedenis van Sholomo Morel is een geval apart. Vlak na de oorlog werd Morel aangesteld als hoofd van het concentratiekamp, Schwientochlowitz, in Polen:

“Duizenden onschuldige mannen en vrouwen werden daar gemarteld, verkracht en vermoord door Morel en andere leden van het Bureau van Staatsveiligheid. Zijn oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid en die van zijn moorddadige kameraden waarvan sommigen in Canada leven” (als “Holocaust-overlevenden natuurlijk! TN), zijn objectief gedocumenteerd door een Amerikaans-Joodse journalist, John Sack, in zijn boek, An Eye For An Eye uit 1993″. https://forum.axishistory.com/viewtopic.php?t=23121

Na zijn massamoorden op talloze onschuldige burgers gepleegd te hebben, maakte Morel zich uit de voeten en vluchtte naar Israël. Later vroeg Polen om zijn uitlevering om op Pools grondgebied te worden berecht. Israël weigerde aan dit verzoek van Polen (wat het enkele malen had ingediend), te voldoen. En zo overleed later een der massamoordenaars bij uitstek, Shlolomo Morel geheten, in alle rust en vrede in Israël, een rust en vrede die John Demjanjuk, Oskar Groening (bijgenaamd “de boekhouder” van Auschwitz) en talloze andere (vermeende) Duitse oorlogsmisdadigers nooit gekend hadden. Mocht Israël nu blijven dreinen en sarren over de genoemde Poolse wet waarmee het strafbaar is om Poolse burgers in verband te brengen met misdaden die volgens de Poolse overheid slechts door de Nazis zouden zijn gepleegd, zou die er eens goed aan doen Israël de zaak-Morel eens voor ogen te houden!

Tot Besluit. 

We hebben weer eens wat interessante feiten rond de “Holocaust”, WWII, en de Joods-Bolsjewistische Revolutie bijeen vergaard. En zo hebben we (dankzij anderen) weer een stuk geschiedenis gepresenteerd die we zeer waarschijnlijk nooit via de media en het onderwijsstelsel nooit zullen horen.

Ton Nuiten – 9 Februari 2018.