Nu komt het niet vaak meer voor, maar toch horen we soms nog de getuigenverslagen van de paar holocaust-overlevenden die nu nog in leven zijn. En we zullen het lijden wat zij gedurende WW II hebben meegegmaakt, zéker niet kleineren of ontkennen. De eerlijkheid gebiedt het ons echter te zeggen, dat er slechts aan het lijden wat deze overlevenden hebben ervaren, tot nu toe de hoogste prioriteit wordt toegekend. Het was vnl. in de jaren ’60, ’70 en ’80 dat we veel over het lijden van onze Joodse medemensen te horen kregen via verschillende publicaties zoals bijvoorbeeld tijdschriften, boeken, de media enz.

Duitse kleine overlevenden: kinderen.

Etnisch-Duitse Kindergenocide. 

Hoewel onze Joodse medemensen gedurende WW II zwaar hebben geleden zoals dit altijd werd men ook nú nog door de mainstream media en pers is verkondigd, is het nogal problematisch te moeten ontdekken dat ook de Sudeten-Duitsers (Duitsers die al voor vele jaren in verschillende delen van Oost-Europa hadden gewoond), evenzeer zwaar hebben geleden en wel vnl. de kinderen. Dit kon gebeuren nadat miljoenen Sudenten-Duitsers uit hun geboortestreek waar zij tot dan toe al zeer lange tijd hadden gewoond, met geweld, moord en doodslag werden verdreven. Nu heeft de media hier in het verleden ook wel wat aandacht aan besteed, maar dan altijd in die zin van, “Ja, maar zij hadden al die ellende eigenlijk toch aan zichzelf te wijten daar zij toch net zoals dit met het overgrote deel van het volk in Duitsland zelf het geval was, gezamelijk voor Hitler hadden gekozen. Hadden die dit nu niet gedaan, dan zou hen al die verschrikkingen wel bespaard zijn gebleven.” Als we zo de officiële visie betreffende WW II bezien, zou je kunnen zeggen dat dit inderdaad het geval geweest zou kunnen zijn; het Duitse volk zelf had nu eenmaal Hitler als kanselier (later de “Fuhrer”) gekozen en namen daarmee ook de verantwoordelijkheid op zich voor de latere vreselijke gevolgen die hun keuze zou hebben. En vanwege deze resultaten heerste er in Oost-Europa een enormen weerzin en haat tegen de Sudeten-Duitsers die tegen het einde van WW II toen een Duitse nederlaag onvermijdelijk was geworden, werden die met kinderen (zelfs kleine zuigelingen) op wrede wijze uit hun geboortestreken waar hun voorvaderen al voor zeer lange tijd hadden gewoond, verdreven. Het was vnl. in Tsjechoslowakije en Polen waar de haat tegen alles wat maar Duits sprak en wás, hoogtij vierde. vlak na WW II (1945) werden er oproepen gedaan om alle Duitsers uit te roeien en te verdelgen. Hierbij werd geen enkel onderscheid gemaakt tussen zeer jong, bejaard en alles wat er tussenin lag; en alzo begon men er met de grootschalige etnische zuiveringen waarvan het vnl. de zuigelingen en kleine kinderen hier het meest onder te lijden hadden. En deze grootschalige genocides kunnen we dan ook met recht de grootste etnisch-Duitse kindergenocide in de moderne geschiedenis noemen! www.renegadetribune.com/rightteous-victorious-allies-starved-abused-enslaved-german-children-eastern-europe/ Wat we daar lezen, is slechts een deel van de gruwelijke tragedie waar deze kinderen en zuigelingen zo onder te lijden hadden. Elders lezen we dit:

“… een lange platte boot wordt langzaam over de rivier de Oder getrokken. Daarin liggen kinderen op stro, variërende van de leeftijd van 2 tot 14 jaar. In de groep is amper een teken van leven waar te nemen. Hun holle ogen, gezwollen buikjes, knietjes en voetjes zijn onthullende tekenen van verhongering. Deze” (kinderen) “zijn slechts de voorhoede van honderdduizenden, nee, miljoenen dakloze, verpletterde, zieke, hulpeloze, hopeloze menselijke wezens die westwaarts vluchten.” (Dr. Lawrence Meyer, uitvoerend secretaris van de kerkenraad der Lutheraanse Kerk te Missouri op zijn reis door het verwoeste na-oorlogse Duitsland)

De oorlog die Duitsland door de kuiperijen van Frankrijk en Engeland en de Poolse overheid opgedrongen was (dat Hitler de oorlog begonnen zou zijn om er “de wereld mee te veroveren”, is vanaf het begin slechts een leugen geweest), werd vooral gevoeld door de miljoenen Duitse kindertjes. Al enige tijd nadat Engeland en Frankrijk Duitsland de oorlog hadden verklaard, was de luchtmacht van deze twee landen begonnen met de geallieerde terreurbombardementen over Duitse dorpen en steden. Om die reden moesten er talloze kinderen naar veiliger oorden worden geëvacueerd. Tussen september en november 1940 werden er meer dan 200.000 kinderen uit Berlijn geëvacueerd. In de zomer van 1943 maakten de in intensiteit toegenomen luchtbombardementen op steden vnl. in het Rijn-Ruhr-gebied, de massale evacuatie van vrouwen en kinderen noodzakelijk. Vele kinderen werden vanuit het Rhurgebied naar Thuringen gezonden om er veilig tegen de bombardementen te zijn. Maar velen van hen kwamen er in  de val te zitten vanwege het naderende Rode Leger. Die trokken met in paniek geraakte vluchtelingen mee. Vele van deze kinderen hadden tegen het einde van WW II geen ouders, broers en zussen meer die hen zouden kunnen verwelkomen. Die waren allen tijdens de bombardementen om het leven gekomen en die kleintjes waren dan ook wees geworden. Talloze kinderen die aan de verschrikkingen van de oorlog onbehandelde verwondingen hadden overgehouden, ziek waren, uitgehongerd, werden aan zichzelf overgelaten om er de hongerdood te sterven of om blootgesteld aan de weersomstandigheden en roofdieren, voor zichzelf te zorgen. Duizenden zouden hun ouderlijk huis, hun vriendjes, ouders, verwanten nooit meer terugzien en het lot van vele diuzenden anderen werd nooit achterhaald …

In 1942 werd er in Oxford het Committee for Famine Relief opgericht als reactie op de massale verhongering in de Europese landen achter de geallieerde blokkade. Tijdens de vergadering waar dit comité werd opgericht, was een van de instructies dat men wat voedselvoorziening van de volken van deze landen betreft, behoedzaam te werk moest gaan daar het voedsel in vijandige handen zou kunnen vallen en hierdoor de oorlog zou kunnen worden verlengd. Dit comité kon echter níets uitrichten dankzij de koppige weigering van geallieerde leiders om de leden ervan toegang tot de Europese landen te geven. Het waren vnl. de Amerikaanse president, Franklin Delano Roosevelt en de Britse premier, Winston Churchill, die volhardden in hun weigering om met dit comité en zelfs het Internationale Rode Kruis samen te werken. Hier vloeide later een Brits en Amerikaans militair verbod uit voort waarbij het zowel particuliere als kerkelijke liefdadigheidsorganisaties verboden werd, hulp te verlenen aan 85.000.000 Duitsers waardoor miljoenen doelbewust tot de hongerdood veroordeeld werden. Daarna werd dit verbod het jaar daarna nog verlengd. Toen dit uiteindelijk dan tóch werd toegelaten, kwam de hulp voor miljoenen mensen waaronder duizenden kinderen, te laat … Na de bevrijding kwamen talloze vrouwen, ouderen en kinderen in kampen in Denemarken terecht. Zij hadden tegen het einde van de oorlog de vlucht genomen om het opmarcherende Rode Leger voor te blijven. Deze mensen afkomstig uit Oost-Pruisen, Pommeren, en de Baltische Provincies waarvan een-derde jonger was dan 15 jaar, werden als “vijanden” in kampen omringd met prikkeldraard gezet en werden door zwaarbewapende toezichters bewaakt. Het grootste kamp met 37.000 vluchtelingen in Denemarken was gelegen in Oksboll. De voeding was er armzalig en er was geen medische zorg. In 1945 alleen al, stierven meer dan 13.000 mensen waaronder circa 7.000 kinderen van onder de vijf jaar een zinloze hongerdood. I maart van dat jaar had de Deense Artsenvereniging besloten dat de Duitse vluchtelingen geen medische zorg zouden krijgen, waarna ook het Rode Kruis weigerde actie ten behoeve van de vluchtelingen te ondernemen. En waaróm? Omdat het publieke sentiment “tegen de Duitsers” was! En zo kon het gebeuren dat 80 procent van de kinderen die er in Denemarken waren beland, de ellende niet overleefden’zij verhongerden er dood  óf stierven daar hun nog niet geheel ontwikkelde immuunsysteem niet in staat was de strijd met infectieziekten aan te binden vanwege de zware ondervoeding. www.revisionist.net/wolfskinder.html

Duitse vluchtelingen in de ijskoude winter door de sneeuw.

Haat & Weerzin tegenEtnische Sudeten-Duitsers: Waaróm? 

Zoals hierboven uiteengezet, zouden de haat en weerzin die er tegen de Sudeten-Duitsers in Tsjechoslowatije, Polen en in Denemarken (en elders) tegen de inheemse Duitsers heerste, het gevolg zijn voor de keuze die zowel het inheemse Duitse volk als de Sudeten-Duitsers maakten door twaalf jaren eerder Hitler als hun leider te kiezen. De eersten via de stembus, de tweede door hun wens tot opneming in het Deutsche Reich kenbaar te maken via demonstraties in Polen en Tsjechoalowakije.  En daar hij en zijn regering verantwoordelijk waren voor de “holocaust” en de ellende die de Duitse legers er in o.a deze twee landen hadden aangericht, was het dan ook niet verwonderlijk dat de gevolgen hiervan uiteindelijk terug zouden vallen op de Duitse (Sudeten)-bevolking zélf. Het was om het eens kort te zeggen, “oorzaak en gevolg.” En zo lijkt de reden voor de waanzinnige haat die zowel de Tsjechoslowaakse en de Poolse bevolking als de Denen tegen de Duitsers koesterde, beantwoord. En zo wordt dit ook nú nog altijd in de gangbare naslagwerken en geschiedenisboeken over WW II (hoewel die met elkaar in details verschillen) weergegeven. En geleidelijk aan werd dit stuk geschedenis in de harten van tallozen gegrift, diep ingeprent en ingekerfd als een absolute en niet te betwisten waarheid. Natuurlijk, wat die Duitsers overkomen was, wás verschrikkelijk, maar … Het zou echter pas veel, veel later zijn dat we tot de ontdekking zouden komen dat er nog een ándere kant aan deze ronduit gruwelijke tragedie zat. Wat ons nl. tot dan toe nóóit verteld was, was dat de uitzinnige afkeer tegen Duitsland en de Duitsers onder de Tsjechoslowaken en Polen (maar tevens ook onder andere volken, die van Amerika, Groot-Britannië en elders) had kunnen ontstaan dankzij een verwoestende lawine aan leugens, drogredenen en allerhande fabelen over de vermeende “slechtheid” van de Duitse bevolking in het algemeen en in het bijzonder die van Hitler, zijn regering, het kampbestuur der Duitse concentratiekampen, de SS (en ga zo maar door). En het waren vnl. Joden die voor vele van deze leugens verantwoordelijk waren. En het was vooral in de Verenigde Staten waar Joden in een groot deel van de media en pers er de ombetwiste eigenaars van waren, die vlak nadat Hitler in Duitsland tot “fuhrer” verkozen was, met een grootschalige, ja, weredwijde leugenpropaganda-campagne begonnen. Tegelijkertijd werd datgene wat er in die tijde wérkelijk in Nazi-Duitsland gaande was, zowel het Amerikaanse als Europese publiek onthouden. En zij die dan tóch wisten wat er wérkelijk plaats had in Duitsland, werd de mogelijkheid onthouden via de conventionele mediakanalen hún versie van de verwikkelingen in dit land te verkondigen. En zo kon het geschieden dat we vanaf die tijd tot op de dag van vandaag met slechts een eenzijdige geschiedenis over de verwikkelingen in het Duitsland van die tijd, de aanleiding tot WW II en de tijd daarná opgescheept ziten. En dit is zeer zéker het geval met de “holocaust.” En zelfs vadaag nog zijn er mensen (vnl. Joden) die nu nog een weerzin hebben tegen het huidige Duitse volk voor wat haar voorvaderen naar verluidt!!, de Joden in hun midden én die in Europa zouden hebben aangedaan. De Joden hébben wel het een en ander geleden, maar dat zij in latere jaren in Duitsland werden gearresteerd en in kampen werden ondergebracht, was hoofdzakelijk om er de Duitse oorlogsinspanningen mee gaande te houden, niet om hen er in grote getale te vernietigen.

Samenwerking Tussen de Top van de Nationaal-Socialistische Regering met Hoge Duits-Zionistische Joden. 

Daarnaast was de top van de Nazi-regering begonnen met de samenwerking van Duits-Joodse Zionisten die hier een gelegenheid in zagen, zoveel Joden als mogelijk uit Duitsland naar Palestina te krijgen. Het is om die reden dat de wereldwijde Joodse boycot uiteindelijk werd gestaakt. Nadat Hitler en de Nationaal-Socialisten er in Duitsland aan de macht gekomen waren, besefte de Duits-Zionistische Federatie in Berlijn dat de meerderheid der Duitse Joden (circa 600.000) ondanks deze machtswisseling niet bereid waren het land te verlaten; zij zagen zich eveneens als de Duitse bevolking zelf, als Duitse burgers. Maar de federatie samen met de directeur, Georg Landauer, meenden dat zij in tegenstelling met de Duitse Joden, dat zij op de buitenlandse activiteiten zoals de wereldwijde anti-Duitse boycot, een zekere mate van invloed uit konden oefenen. Het doel om dit te doen was om de Joden vanuit Duitsland naar Palestina te krijgen. De Duits-Joodse burgers zelf die zoals gezegd, zelfs nadat Hitler en zijn regime er de teugels in handen hadden genomen, niet bereid waren het land te verlaten, erkenden de zionistische leiders van de federatie niet als hun vertegenwoordigers. Landauer en de federatie wisten dat er om de Joden tóch zover te krijgen het land te verlaten voor Palestina, hier slimme en kundige onderhandelaars en tussenpersonen voor nodig waren die contact tussen de Duitse regering en de buitenlandse boycotbeweging zouden leggen en met het zouden onderhandelen over de overplaatsing van Joden vanuit Duitsland naar Palestina. Een van deze onderhandelaars was Sam Cohen (in 1890 geboren te Lodz in Polen) die aan de Universiteid van Marburg financiën en economie had gestudeerd. Hij was eveneens aandeelhouder van de Company Hanotaiah in Palestina, een firma waarmen zich bezighield met de aan- en vérkoop van land en de technische toerusting hiervoor. Een ander was Chaim Arlosoroff. Beide mannen werden geholpen en gesteund door Arthur Ruppin, David Ben-Gurion (de latere eerste premier van de toen nog te stichten, Israëlische staat), Judah Magnes en Chaim Weizman. Deze mannen hadden evenals Cohen en Arlosoroff veel invloed binnen de zionistische beweging. Aangezien de anti-Duitse boycot zich tot een wereldwijde onderneming had ontwikkeld, deed die zich ook in Palestina gevoelen. Nu was Vladimir Jabotinsky een van die invloerijke Joden die niet wilde dat de boycot beëindigd zou worden. Daar dit echter toch gebeurde, heeft hij Arlosoroff toen die in Paestina verbleef, op 16 juni 1933 ten noorden van Haifa laten vermoorden. (“The Transfer Agreement and the Boycott Fever 1933” (“Historical Facts nr. 26”) by Udo Walendy. (engelse vertaling van de Duitse uitgave van Verlag für Volkstum und Zeitgeschichtsforschung 1987), blz. 20)  De samenwerking tussen hoge Nationaal-Socialistische leiders en Zionisten zou tot circa midden 1941 duren. Na de Duitse preventieve aanval op de Sovjet-Unie op 22 juni 1941 kwam die tot een einde waarna de Joden van die tijd af naar het Oosten werden gedeporteerd. Maar ook binnen de Zionistische beweging waren er wrijvingen. Zo beschouwde de factie, Mapai (het “Arbeiderszionisme”) die socialistisch-gericht was, Palestina slechts als een gebied uitsluitend voor een Joodse elite die er de grond zou moeten bewerken. Verder zou het toen nog toekomstige Israël volgens de Mapai er niet voor élke Jood zijn, althans, niet in het begin. Tegenover de Mapai stonden de Zionistische Revisionisten (niet te verwarren met de revisionisten die een alternatieve visie op WW II hebben). Had de Mapai geleidelijke constructieprogrammas voor ogen om er een Joods thuisland mee op te bouwen, de revisionisten onder leiding van Jabotinsky, wensten een snelle overdracht van het grootst aantal Joden naar Palestina in de kortst mogelijke tijd om er zo een meerderheid te krijgen. Waren de leden van de Mapai voor “politieke oorlogsvoering”, Jabotinsky was voor een wereldwijde anti-Duitse boycot. De laatsten werden als een “fascistische organisatie” beschouwd en “diep beïnvloed door de Italiaanse dictator, Benitto Mussolini.” De Mapai veroordeelde zowel de boycot als terreuraanslagen van de revisionisten. Daarnaast verslechterde de verstandhouding tussen Cohen en Arlosoroff steeds meer; beiden hadden ieder een eigen visie voor een toekomstige Joodse staat; Arlosoroff pleitte voor en bi-nationale staat waar zowel Arabieren als Joden op gelijke voet naast alkaar konden leven. Cohen echter, wilde dit niet; die zag zich als de man die eens het Joodse thuisland zou beheersen. Tenslotte bereikte de verslechterde verstandhouding tussen de twee een dieptepunt warbij Cohen besloten had dat Arlosoroff tot elke prijs moest worden tegengehouden. ook Jabotinsky was dezelfde mening toegedaan. Maar ook in Groot-Brittanië zelf had Arlosoroff zich intussen enkele vijanden op de hals gehaald; aanvankelijk had men gedacht dat het de Britse regering zou zijn die met de Joodse Zionisten een akkoord kon sluiten om er zoveel mogeljk Joden naartoe te transporteren. De Britse overheid meende nl. dat hiermee de Britse economie meer dan gediend mee zou zijn én zij er hun invloed in het Midden-Oosten flink mee uit konden breiden (Groot-Britttanië had in die tijd het haar door de Volkerenbond gegeven mandaat over Palestina en andere regios daar). Nu het echter de Duitse regering zou zijn die dit transfer-akkoord met de Zionisten uit zou voeren, zou er van een meer welvarende Britse economie en meer invloed in het Midden-Oosten voor de Britten weinig of niets terecht komen. En het was Orlosoroff die hier als de hoofdoorzaak van werd gezien. En zo kon het geschieden dat terwijl Orlosoroff samen met zijn vrouw, Sima, op 16 juni 1933 een avondwandeling langs het strand ten noorden van Tel Aviv (het oorspronkelijke Haifa) maakte, hij neergeschoten werd. Hoewel hij snel naar het ziekenhuis werd gebracht, waren de artsen er niet op voorbereid; het was immers sabbat en om die reden had de chirurch er geen dienst. Nadat er een opgeroepen werd om Arlosoroff de nodige medische zorg te geven, kon die echter niets uitrichten daar drie andere specialisten die intussen ook opgeroepen waren, nog onderweg waren. En toen die er uiteindelijk aangekomen waren, bleek het te laat te zijn; Arlosoff was op 34-jarige leeftijd in het ziekenhuisbed overleden. (“The Rattler’s Revenge. Book III Barbarians Inside the Gates” by Donn de Grand Pré (Grand Pré Publishers, Ltd) 2003, blz. 296-298) De dader (of daders) moeten zeer waarschijnlijk leden binnen de Revisionistische Partij van Jabotinsky zijn geweest.

Willi Münzenberg: Propagandist van de Eerste Orde. 

Eén van degenen die deelnamen aan een grootschalige propagandaoorlog tegen Duitsland, was Willi Münzenberg. (Joods) Deze extreem-linkse radicaal raakte tijdens zijn verblijf in Zwitserland bekend met Leon Trotsky (alias Lev Bronstein) de latere oprichter van het Bolsjewistische Rode Leger in wat eens Sovjet-Rusland zou heten. Trotsky verbleef daar samen met Vladimir Lenin en overige Bolsjewistische revolutionairen die er hun tijd afwachtten om later naar Rusland terug te keren om er de Russische Revolutie te ontketenen. In 1918 richtte Münzenberg met anderen gedurende het Weimar-tijdperk er de Communistische Partij Duitsland op. In 1924 werd hij voor de Reichstag verkozen en werkte hij tegelijkertijd samen met Lenin, de Communistische Internationale (Comintern) en de geheime terreurpolitie, de Tjseka. Münzenberg bleef lid van de Reichstag totdat die in 1933 verboden werd (aangezien die volgepakt zat met Communisten zoals Münzenberg er zélf een was). Later zette hij vele Trotskystische frontorganisaties op die hem hielpen een geweldig mediaconglomeraat, de Münzenberg Trust, op poten te zetten waarmee anti-Duitse propaganda werd verspreid.

De Reichstag-Brand: de Mythe. 

Op 27 februari 1933 gebeurde er iets wat we nu kennen als de “Reichstag-brand.” Op die dag ontstond er brand in de Reichstag die door de Nazi’s zelf in brand zou zijn gestoken om hiermee de schuld bij tegenstanders van Hitler te leggen én om zo een reden te hebben waarmee Hitler er de Duitse burgerrechten mee in kon perken. Al snel deed het gerucht de ronde dat de verantwoordeljke voor de brand een zekere Marinus van der Lubbe (een Nederlandse Communist) was. En verder gaven zowel de Sociaal-Nationalistische Arbeiderspartij en de Duitse Communistische Partij (waarvan de laatste later in 1933 verboden zou worden) elkaar de schuld voor de brand. Het was echter Fritz Tobias die veel later in 1960 na zelf nauwkeurig en uitputtend onderzoek naar de zaak rondom de brand te hebben gedaan, concludeerde dat de dader niemand minder was dan Van der Lubbe. En wat de inperking van de Duitse burgerrechten betreft, die werden er echter na de brand eigenlijk uitgebreid. Maar hoe kwam het nu dat de mythe waarmee de schuld voor de brand in de Reichstag aan de voeten van de Nazi’s werd gelegd als onbewtiste waarheid in omloop werd gebracht? Wel, later publiceerde de Münzenberg Trust twee boeken, “The Brown Book of the Reichstag Fire and Hitler Terror” en “The Second Brown Book of the Reichstag Fire” in 1933 en 1934. Op deze wijze kwam de mythe dat de Nationaal-Socialisten de brand op hun geweten zouden hebben de wereld in. Een ander die flink aan deze mythe had bijgedragen, was Albert Norden, zoon van een rabbijn; in 1919 had hij zich aangesloten bij de Duitse Bond der Jonge Communisten, wat een factie van de Duitse Communistische Partij was. Hij was redacteur van het communistische blad, “Der Rote Fahne” (De Rode Vlag), en gaf er enkele communistische publicaties uit. Nadat hij Duitsland in 1933 verlaten had en naar Frankrijk getogen was, droeg hij enkele hoofdstukken bij aan het boek, “The Brown Book of the Hitler Terror and the Burning of the Reichstag”, wat door leden van het Wereldcomité voor de Slachtoffers van het Duitse Fascisme geschreven was. Dit werd in augustus 1933 gepubliceerd. En het was dit laatste boek wat de voornaamste bron bleek te zijn voor de reichstagbrand-mythe.

De assistent van Münzenberg Otto Katz, bezocht de Verenigde Staten om er steun te verkrijgen voor pro-Sovjetische organisaties in zijn strijd tegen de NSPD in afwachting van het Zevende Wereldcongres van de Comintern wat in 1935 zou worden gehouden. In juli 1935 reisde Katz naar Hollywood waar hij er de Anti-Nazibond ter Verdediging van de Amerikaanse Democratie oprichtte. Dit deed hij samen met Dorothy Parker en andere Hollywood-prominenten. Naast deze anti-nazibond werden er tevens gelijkaardige andere organisaties opgericht. Münzenberg verbleef intussen in Parijs waar hij in juni 1940 anti-Duitse propaganda verspreidde maar moest toen vluchten nadat de Duitse legers Frankrijk binnengevallen waren.  (“The Ruling Elite. Death, Destruction, and Domination” Deanna Spingola (Trafford Publishing) 2014, blz. 21-24) Dat de brand in de Reichstag niet door de Nazi’s maar door Marinus van der Lubbe (in opdracht van Communisten) aangestoken was,wordt verder duidelijk dat brandstichting van  gebouwen een zekere “hobby” van de Communisten in die tijd was; tijdens de Spaanse Burgeroorlog die er in de jaren ’30 in Spanje woedde, werden er in Madrid zowel de St. Ignaz-kathedraal als de St. Louis-kathedraal als startsein voor een Bolsjewistische revolutie in dat land in de as gelegd. En net zoals dit het geval was in Madrid, was ook de brand in de Reichstag een startsein voor een nationale Bolsjewistische revolutie in Duitsland. Tijdens de communistische opstanden in Oostenrijk, werd in juli 1927 in Wenen het Paleis van Justitie door Communisten in brand gestoken. En op 22 februari 1930 werd er opdracht gegeven tot de verwoesting van het oude Simonoff-klooster in Moskou. (“The World Hoax”, Ernest F. Elmhurst, blz. 75-76 en 161) De Communisten die nadat Hitler er in Duitsland aan de macht gekomen was zagen dat zij hun macht en invloed die zij er tot dan toe hadden gehad zagen tanen, trachtten die weer te herwinnen door als laatste poging nog eenmaal een nationale revolutie te beginnen met als startsignaal de brand in de Reichstag! Die was voorafgegaan door vele massastakingen, ongeregeldheden en opstanden in Duitsland vanaf 1918 tot 1932, georganiseerd door Joods-communistische leiders zoals o.a Arthur Liebknecht en Rosa Luxemburg. De orde en het gezag kon er slechts met de grootst mogelijke moeite worden hersteld door de Frei-Korpsen, eenheden die samengesteld waren uit onderdelen van het Keizerlijke Leger er de Communisten die al in verschillende steden zoals Munchen, Berijn, Brunswick, Bremerhaven, sovjet-commissariaten hadden geïnstalleerd te lijf gingen. Ook deze laatste poging om via een nationale revolutie te bereiken dat Duitsland gesovjetiseerd zou worden, werd echter verhinderd; Van der Lubbe werd voor een Duitse rechtbank schuldig bevonden en uiteindelijk geëxecuteerd.

Hitler’s Beleid betreffende de Confiscatie van Wapens in Duitsland: de Mythe. 

Een van de andere mythen die sinds lang de ronde doen, is die over de confiscatie van wapens in Duitsland nadat Hitler er de macht had verkregen; het verhaal ging (en gaat nu nóg) dat hij om zich er van de absolute heerschappij te verzekeren, alle wapens waarover de Duitse bevolking beschikte in beslag liet nemen. Dit om alle mogelijke gewapende weerstand onder de bevolking tegen hem en zijn regime te voorkomen. De waarheid was echter dat hij (hoewel onder zeer strikte voorwaarden) juist toestond dat de bevolking de beschikking over wapens zou hebben om zich hiermee tegen bijvoorbeeld woningovervallers en straatrovers te kunnen verdedigen. Het gevolg was dat de misdaad er flink achteruit ging. In maart 1938 werd er de Wet op Vuurwapens geïntroduceerd. Hier vielen niet alleen de vuurwapens maar tevens steekwapens onder. In het onderdeel, “Productie van Vuurwapens en munitie” van deze wet is o.a. te lezen dat eenieder die op professionele basis vuurwapens wilde gaan produceren, wijzigen of repareren, hier eerst toestemming voor moest vragen. Verder mocht hier slechts toestemming voor worden gegeven indien de indiener van een dergelijk verzoek, een Duitse burger met een vaste woon- of verblijfplaats was. Verder moest de indiener en de hierbij betrokken personen bewijzen betrouwbaar te zijn en aantonen over de nodige professionele kwalificaties te beschikken. Eenieder die op professionele basis hetzij wapens hetzij munitie kocht, dit te koop aanbood of op enig andere wijze wapens aan anderen beschikbaar stelde of zélf als tussenpersoon voor een koopovereenkomst tussen leverancier en koper optrad, moest ook hier eerst toestemming voor vragen. Eenieder die buiten zijn verblijfplaats of bedrijf een vuurwapen bij zich droeg, diende hier tevens een vergunning voor bij zich te dragen. Tenzij er specifiek aagegeven werd dat er van een kortere periode sprake was, was een vergunning voor wapenbezit voor drie jaar geldig vanaf de datum van uitgifte. Slechts aan hén mocht een vergunning worden gegeven die 1, meerderjarig (boven de leeftijd van 18 jaar) waren, 2.  waarvan de betrouwbaarheid boven elke twijfel vaststond én 3. die bewijzen konden overleggen voor de noodzaak voor een vuurwapen. Aan personen ónder de 18 jaar werd geen vergunning verleend. (“Gun Controle in Germany 1928-1945”, William L. Pierce (National Vanguard Books) 1994. blz. 33 en 35) Hiermee is de fabel waarmee beweerd werd dat Hitler het Duitse volk eerst had willen ontwapenen voordat hij er de absolute macht zou krijgen, wel ontzenuwd. Diegenen in Duitsland die er er echter wél werden ontwapend, waren de Joden. Op het eerste gezicht (en dit zou natuurlijk de huidige reactie van velen die níet bekend zijn met de wáre geschiedeins kunnen zijn), zou je zeggen dat die er hun wapens in moesten leveren opdat die dan zonder enige weerstand te bieden, door de Nazi’s onderdrukt konden worden. Maar aangezien machtige Joodse organisaties vlak nadat Hitler als nieuwe leider van Duitsland geïnstalleerd was, een wereldwijde Joodse boycot op Duitse goederen en diensten hadden ingesteld, is het te begrijpen, waaróm de Duitse Joden hun wapen(s) er  in moesten leveren; die werden nl. beschouwd als een binnenlandse dreiging, een soort van Vijfde Colonne. Voeg daarbij de Joods-Bolsjewistische Wereldwijde Dreiging vanuit het Oosten (Sovjet-Rusland), voor Duitsland en de rest van West-Europa, en dan is het uiteindelijk niet meer dan begrijpelijk en logisch, waaróm de Duitse overheid deze beslissing tenslotte nam. 12bytes.org.history/gun-control-and-the-nazis-setting-the-record-straight

Geschiedenis Opgegraven & Enkele Mythen Ontzenuwd. 

Zoals boven duidelijk zal zijn, hebben we weer een stuk geschiedenis opgegraven en tegelijkertijd enkele mythen ontzenuwd. Nochtans wordt de geschiedenis over de grootschalige ellende waarmee talloze Duitse kinderen aan en vlak ná het einde van WW II hetzij flink gebagatelliseerd  met als “toegift”, “Ja, het wás vreselijk, maar de Duitse bevolking van die tijd koos hier zélf voor”, of er wordt heel weinig aandacht aan besteed. En ondanks bovenstaande feiten over de Reichstag-brand en de vuurwapenwet die er in Duitsland in maart 1938 werd uitgevaardigd, zitten we ook tot op de dag van vandaag met de mythen opgezadeld. En wat dit betreft, is dit de mainstream media en programmas zoals “Andere Tijden” (wat wekelijks op zaterdag wordt uitgezonden), goed gelukt om die te handhaven. Maar met het internet waar we tot zekere mate onze éigen mening nog kunnen verkondigen (hoewel de censuur ook daar al enige tijd actief is), zijn deze mythen intussen sinds enige tijd verwezen naar het Fabelenrijk der Verzinselen. Aldus hebben we de geschiedenis in overeenstemming gebracht met de feiten!

Ton Nuiten – Maandag 4 December 2017.